Nick Cave lijkt geïnspireerd. Het onlangs verschenen 'Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus' kan tot de betere albums uit zijn inmiddels omvangrijke oeuvre worden gerekend. Dat vindt Cave zelf blijkbaar ook, want vanavond wordt praktisch de hele plaat afgewerkt. Daarbij blijkt eens te meer wat een goede band The Bad Seeds eigenlijk is. Vooral violist Warren Ellis, die de band sinds 1997 versterkt, speelt muzikaal een steeds grotere rol. Samen met de jongste aanwinst James Johnston (orgel) vult hij goed het gat op dat de ruim een jaar geleden vertrokken Blixa Bargeld achterliet. Het is overigens verleidelijk om te speculeren over de vraag of dit vertrek heeft bijgedragen aan de hoge kwaliteit van het nieuwe materiaal. Duidelijk is in ieder geval dat de Bad Seeds, aangevuld met een achtergrondkoortje, beter klinken dan ooit. Cave zelf staat weer heftig gesticulerend zijn mannetje op het podium. Hij weet als geen ander de hele zaal bij zijn optredens te betrekken en is alleen daarom al de moeite van het bezoeken iedere keer meer dan waard. Na een dik uur wordt het podium verlaten, zonder dat er ook maar één oud nummer gespeeld is. De publieksfavorieten zijn echter gereserveerd voor de toegift; 'Red Right Hand' en 'The Weeping Song', het enige moment dat Bargeld wél gemist wordt. Cave zingt het vanavond alleen en daardoor boet het nummer helaas iets aan kracht in. Verder worden in de eerste toegift 'Deanna', 'God Is In The House' en, voor de fans van het eerste uur, 'City Of Refuge' ten gehore gebracht. Het laatste nummer is dan 'Stagger Lee', Cave's interpretatie van het verhaal over de mythische figuur Stack O' Lee die iedereen die hem in de weg staat met kogels doorzeeft. Hilarisch is het door Cave toegevoegde, laatste couplet: 'In came the devil / Said: I've come to take you down / Well, those were the last words that the devil said / 'cause Stag put four holes in his motherfucking head'. De tweede toegift bestaat uit het onvermijdelijke 'The Mercy Seat', zodat uiteindelijk iedereen tevreden naar huis kan.