Leon van Blues Brother Castro stelde onder de naam Subbacultcha! een avond samen met acht van de beste bands die momenteel in Amsterdam rondlopen. Schrikbarend weinig drumcomputers en synthesizers, weinig meiden op het podium ook, maar daarvoor moeten we dan maar eens naar een ander feestje gaan. Subbacultcha! rockt vooral, en Subbacultcha! rockt hard en goed. En daar is op z'n tijd ook niks mis mee. Wie kan beter deze avond openen dan een van de sleutelfiguren binnen de Amsterdamse muziekscene? Bas Jacobs' band Pfaff krijgt een steeds grotere schare liefhebbers, en terecht. Want ook vanavond krijgen we een puike portie vuige garagerock te horen. Illustratief is dat de setlist voor vanavond op de menukaart van de goedkoopste pizzatent van de stad blijkt te staan. Spelend met twee drummers schreeuwt Bas alsof hij net in een zak met scheermesjes grijpt, om na elk nummer gortdroog (en ietwat arrogant) de nummers af en aan te kondigen. Het zorgt voor een Grunbergiaans slapstickeffect. Drie tellen later wordt de piep in je oren alweer gevoed met de volgende grotestadsklassieker. Pfaff is dan wel Bas Jacobs, maar wanneer de twee drummers elkaar voeden is de band op zijn sterkst. Zo slaan Michiel en Joni samen in de afsluiter het optreden op verpletterende wijze naar een ritmisch hoogtepunt toe. Bas zelf is dan al het podium af, want in de grote zaal speelt Zoppo.(JvV) Na de vliegende start van Pfaff schakelen we even een versnelling terug. Zoppo mag als eerste aantreden in de grote zaal. De zwaarmoedige, sferische muziek (Mogwai meets Madrugada) is hier wel op zijn plaats. De vijf-mans-formatie komt echter moeilijk uit de startblokken, de eerste twee nummers klinken vlak en zijn weinig spannend. Bij het derde nummer begint het te dreigen. De uitgesponnen gitaarpartijen en het sausje van de toetseniste komen meer tot hun recht. Zoppo klinkt zo nu en dan onheilspellend, mede door de ietwat monotome zang, en voert hun set strak uit. Dit weerhoudt ze er niet van bij het voorlaatste nummer een drumcomputer mee te laten lopen. Dat pakt goed uit. Het breekt met de andere nummers en geeft wat lucht. En dat konden de bezoekers wel gebruiken want er zou nog flink worden doorgeschakeld die avond (RB) Solbakken lukt het niet om echt interessant te worden. De dromerig laaggezongen popnummers met een vreemde tic hebben echt wel charme, maar komen niet helemaal over. Boeiend, maar niet overtuigend. Stond ik een paar jaar geleden nog met open mond te staren naar de vreemde capriolen die de heren uithaalden, nu laat Solbakken me enkel knikken. De wirwar van geluiden heeft plaats gemaakt voor mooie, ietwat vreemde melodielijnen waarin af en toe nog de geest van Tom Waits rondwaart. Helaas brengen ze het wat statisch (dat kan ook niet anders als je een nummer aan Prins Bernard opdraagt) en slaan nergens de stoppen door. Dus knikken we maar mee. (RvdM) De eerste echte rock&roll van de avond krijgen we van Blues Brother Castro in de grote zaal. Dit is zo'n band waarover ik in de muziekpers en van vrienden eigenlijk alleen maar positieve verhalen hoorde. Ze staan bekend als een groep jonge honden die een geslaagde, stomende en rockende set weten neer te zetten. Niks nieuws dus, toch? Maar het gezelschap doet dit op zo'n professionele en oorspronkelijke manier dat ze toch boven hun (Nederlandse) zielsverwanten weten uit te steken. Kortom, onbevreesd met zijn allen naar Blues Brother Castro! Op het podium zien we Tjeerd (gitaar), Leon (zang en gitaar), Mila (Bas) en Hajo (drum) in topvorm. Het eerste nummer vangt aan en de toon is gezet voor de rest van hun show: koel, gedreven, energiek. Heel teleurstellend echter is het slecht afgestelde geluid in deze zaal, waar de voorgaande band ook al last van had. Daardoor verzoop de zang een beetje en viel er een waas over de gitaren, waardoor deze hun puntigheid verloren, wat normaal een uitgesproken kenmerk is van deze band. Gelukkig deed dit mankement helemaal niets af aan de enorme energie van het viertal. Hard rockende Leon krijst de longen uit zijn lijf, af en toe bijgestaan door de onderkoelde zang van de bassiste. Waanzin en controle vullen elkaar goed aan. Het resultaat is aanstekelijke live rock&roll die op alle fronten perfect is. (KS) Gone Bald : een gitarist/vocalist in getatoeëerde blote bast en viezig lang haar en een headbangende bassist die amper door zijn blonde gordijn van haar kan kijken. Dat zijn de eerste prikkels die je netvlies doorstuurt naar je hersenen. Maar van de prikkels afkomstig uit de buurt van je trommelvliezen zal je je toch eerder bewust worden. Een flinke dosis gitaarnoise is wat je oren te verduren krijgen. Maar Gone Bald maakt ‘noble noise’. Ze beginnen minimaal met een verrassende opbouw van melodielijnen waarbij voornamelijk de bassist je weet mee te slepen, om je vervolgens zonder pardon te overrompelen met een bak herrie die dan toch wel acceptabel blijkt. Gelukkig wel dat de gitarist/vocalist zijn gitaar meer liefkoost dan zijn stembanden.(SS) Ralph Mulder en kornuiten mogen tevreden zijn: Alamo Race Track staat als een huis. Werden ze in het verleden nog weleens met andere bands vergeleken, nu zou dat oneerlijk zijn want de muziek heeft aan originaliteit gewonnen. Ze staan zelfverzekerd en nog steeds charmant op het podium. Zoals de hele avond is het geluid aan het begin van het optreden slecht, maar dat wordt gedurende de set steeds beter. Ze spelen een aantal nieuwe nummers en die bevallen goed, de meisjes dansen en de zaal stroomt vol.(DD) Het is een verademing om na al het gitaar en rockgeweld dan op het podium in de bovenzaal Coparck weer eens terug te zien. Met een bezetting van gitaar, contrabas, keyboards en drums (deels electronisch) gaat het er allemaal wat subtieler aan toe. Coparck is na gedropt te zijn door het label Labels en het verliezen van een drummer weer helemaal op het goede spoor. Projecties kondigen het verschijnen van de nieuwe plaat Few Chances Come Once in a Lifetime aan (op Supertracks Records) en daar spelen ze de nodige nieuwe nummers van. De nieuwe single The World of Tomorrow krijgt nu al net zoveel bijval als de Coparck-klassieker Insert Space. Zet in je agenda, 26 januari CD-presentatie in Paradiso ! (EV) De eer om de avond af te sluiten is voor The Skidmarks. En zoals te verwachten was, doen ze dat in stijl. De strakke planning van Paradiso zorgt er voor dat ze in de overloop naar de dansnacht en het daarbij behorende publiek spelen. Hierdoor loopt de zaal steeds voller en wellicht daardoor groeit de chemie zowel op als voor het podium zeer snel. De funky start gaat over in pakkende songs met enkele lekker vreemde wisselingen in stijl en tempo. Een Philicorda-orgel en het gebruik van een megafoon voorzien het optreden van originele invalshoeken. Dan is er even een break, alleen een gitaar is hoorbaar, en vervolgens knalt het weer los in de aan psychedelica gerelateerde, maar uitermate dansbare toegift. Een waardig slot van een zeer lekkere avond muziek van Amsterdamse makelij.(GH)