De laatste keer dat Arno Hintjens op een Amsterdams podium stond, was in het voorjaar van 2002. Hij had toen nog maar net zijn voorlaatste album "Charles Ernest" uit. Dat optreden stond in mijn herinnering gegrift, als het beste dat ik tot dan toe van hem had gezien. Alles klopte. Hij trad op in de Oude Zaal van de Melkweg. Het optreden was daardoor intiem, het materiaal van de nieuwe plaat was heel sterk en werd die avond aangevuld met werk van de 10 albums die hij na zijn vertrek uit T.C.Matic opnam. Daarna heb ik hem nog met dezelfde band en materiaal zien spelen in Tivoli in Utrecht en op het festival in Werchter vorig jaar. Deze optredens waren ook goed, maar niet zo memorabel als toen in de Melkweg. Het optreden dat Arno op 15 december in Paradiso deed, maakte deel uit van een tournee langs theaters in Frankrijk, België en Nederland. Hoewel hij hier slechts een cultstatus heeft, is hij tamelijk populair in het Franse taalgebied. Ik hoorde dat hij zelfs optredens in Vietnam heeft gedaan. Het is lastig aan iemand, die hem niet kent, uit te leggen wat voor muziek hij kan verwachten bij een optreden van Arno. Eind jaren zeventig is hij begonnen in de band Tjens-Couter met het maken van Amerikaanse rythm&bluesmuziek. Na een mislukt Amerikaans avontuur vormt hij met gitarist Paul Decouter de band T.C.Matic. Decouter wordt vervangen door gitarist/producer Jean-Marie Aerts. Door zijn bijdrage verwordt T.C.Matic tot een soort industriële grote stadsrockband, die tevens beïnvloed is door funk en chanson. Als in 1986 T.C.Matic na 4 albums en vele wervelende optredens uit elkaar valt, begint Arno zijn solocarriëre. Er is inmiddels een indrukwekkend oeuvre ontstaan,waarin alle eerdergenoemde muziekstijlen vertegenwoordigd zijn: rythm&blues-, chanson-, funk- en rockliedjes, afwisselend in Engels of Frans gezongen. Door problemen met zijn stem zijn de andere twee Nederlandse optredens afgelast, maar het optreden in Paradiso (voor deze gelegenheid gevuld met stoelen) gaat gelukkig door. Arno treedt aan met de van de vorige tournee bekende gitarist Geoffrey Burton, bassist Mirko Banovic en oud T.C.Matic-toetsenist Serge Feys, aangevuld met een nieuwe drummer: Frederik van den Berghe. Hij speelt erg veel nummers van de nieuwe plaat: "French Bazaar". Het optreden begint sterk met "Chanteur de charme". In de daarop volgende twee uur komt een uitgekiende selectie uit het hele oeuvre van Arno voorbij. Ruige bluesnummers worden afgewisseld met ingetogen ballades. De band speelt strak en gedisciplineerd. Een glansrol is weggelegd voor gitarist Geoffrey Burton. In de ballades schittert toetsenist Serge Feys. Het spelplezier straalt ervan af. Het geluid in de zaal is voor Paradiso-begrippen zeldzaam goed afgesteld, wat nog eens bijdraagt aan de feestvreugde. Midden in de set is ruimte voor T.C.Matic klassiekers: "le Java" en "With You". Meezinger "Ohlalala!" wordt gespeeld in Klezmerstijl. Opmerkelijk is ook de wijze waarop hij het werk van anderen uitvoert, zoals ABBA's "Knowing me, knowing you" en the Rolling Stones'"Mother's little helper". Voorts speelt hij een aantal nummers die inmiddels tot het vaste repertoire zijn gaan behoren, zoals het vrolijke "Bathroom singer", "les yeux de ma mere", een mooi ingetogen "Lola etc." en "Il est tombe du ciel". En dit alles met een ongekende puurheid, rauwheid, passie en intensiteit. Aan het eind van Adamo's "les filles du bord du mer" veert het Paradiso-publiek massaal uit de stoelen om de man een staande ovatie te brengen. Terecht! Hij is inmiddels 55 jaar en lijkt een steeds betere performer te worden. Een onvergetelijk optreden!