LL23: De zondagnacht heeft extra ruimte voor collectieve feelgood-momenten LL23: De zondagnacht heeft extra ruimte voor collectieve feelgood-momenten

Maar die Bravo loopt natuurlijk niet weg. Wat valt er nog meer te zien? Nou, wie op tijd in de rij gaat staan maakt in de Adonis het allerleukste feestje van de avond mee. Er bestaan op Lowlands geen geheimen, dus als Job Jobse daar rond 2:00 uur start is het ondanks het deurbeleid nog drukker dan normaal. De Amsterdamse dj is de laatste tijd on fire, overal waar hij zijn usb-stick tevoorschijn haalt eindigt het gegarandeerd met een vlam in de pan. Gisteren kraakte hij de code van de Bravo met een set vol trance en house, maar de Adonis heeft haar eigen succesformule. Hij opent zijn set met Beyoncé’s ‘Break My Soul’, een ode aan queer culture en de nineties house van Robin S., die in de gayclub wordt ontvangen als een onvervalst volkslied. Het is alleen best moeilijk voguen zo, als sardientjes op elkaar gedrukt. 

Oke, frisse lucht. Op naar de X-Ray, waar vanavond heel soulvol wordt gedraaid. Rotterdammer Suze Ijó opent het zomerse eindfeest met een stel punchy houseplaten. De New Yorkse house-dj Dee Diggs wint de medaille wint voor het best geplaatste hitje, voordat veteraan Sadar Bahar het tempo opschroeft met zijn groovy vinylplaten, die hij na elk liedje heel schattig afstoft met een klein borsteltje. Met ‘Ha Ya (Eternal Life) van The Clark Sisters als laatste plaat is de nieuwe X-Ray op de valreep nog gezegend. 

En als je dat nou allemaal een beetje soft vindt, wacht de vaste zondagse hoofdprijs: drum ’n bass in de India, waar vorig jaar de hoge heren van Noisia met hun ‘zoon’ Skrillex als hypemachine hun imposante carrière afsloten. T & Sugah draaien de tent vroeg op de avond op temperatuur met een d’n’b-versie van Foo Fighters’ ‘The Pretender’. We horen niet alleen maar stofzuigergeluiden, maar ook liquid tracks met blije vocals. Opvolger Dimension zet die trend voort, met een keiharde bass-remix van Linkin Park’s ‘Numb’. Maar bij Black Sun Empire is het uit met de hitjes, Geen zang meer om je te redden: vanaf nu is het jumpen of verzuipen. 

Maar dan glibbert gladde paling zich omhoog naar de draaitafels. Binnen drie minuten trakteert hij de India op ADHDance interpolaties van ‘California Gurls’, ‘Hello’ en ‘Barbie Girl’. Een stem van Google Translate geeft aan wanneer je de drop kunt verwachten, en spoiler: dat is om de vijf seconden. Zo recht voor je bakkes, voordat je überhaupt doorhebt wat er gebeurt. De fistpumpende aal krijgt minstens evenveel energie terug als hij uitdeelt. Het kan hier even niet extreem genoeg. Maar het is toch een beetje zielig voor die jongen die net een half uur onophoudelijk naast je stond te springen, en nu wat beduusd voor zich uit staart. Niet iedereen kan of wil hier natuurlijk chocola van maken. Daarmee vergeleken is het bij SPFDJ een keurig theekransje. De Berlijnse ster van de tiende versnelling sluit de Bravo af met de keiharde techno waar we de Herrensauna-resident van kennen. Maar zelfs daar blijft het gezellig, met relatief veel ruimte voor melodieuze uitstapjes en een prima danser-zombie-verhouding.

Maar God, die arme bomen toch. Het is natuurlijk een Lowlandstraditie om op de laatste nacht alle boomtakken op het terrein naar de dansvloer te ontvoeren, maar dit jaar lijkt er wel sprake van een massale ontbossingscampagne. Takken, nee, hele bomen van een meter of tien in de lengte worden over het terrein gesleept en meegenomen de tenten in. En die eindigen natuurlijk allemaal in de ArmadiLLow, het aangewezen reservaat voor de rouwdouwers die na SPFDJ een nieuwe plek zoeken om Lowlands uit te laten werken. Met de vrolijke houseplaten en hitjes van de hand van Berkan_V8 en special guest Elias Mazian om de overgang te verlichten, verdwijnt Lowlands langzaam uit je systeem. Tot het echt hoog tijd is om te slapen.