Pinkpop 2019: dit was de zondag Pinkpop 2019: dit was de zondag

Armin vraagt om hartjes en krijgt hartjes. Armin vraagt om de handen in de lucht en kan door de handen het veld niet meer zien. Armin vraagt ons te springen en je voelt de aarde schudden. Het is een beetje kneuterig hoe hij switcht tussen Engels en Nederlands, maar dat vergeef je de beste man. Je ziet het veld een beetje leegstromen, tegelijkertijd galmt Landgraaf met elke drop van euforie zoals je dit weekend nog niet zag gebeuren. Dat constante schakelen tussen emotie en knaldrang is een beetje too much, tegelijkertijd is het de schop onder de reet die Pinkpop wel kan gebruiken. Het festival is immers nog nooit tot zo laat doorgegaan. >>> lees verder

Een heel voorzichtig dansje, per ongeluk een lach als het publiek scandeert, een grap over het stemmen van een gitaar: The Cure maakt dan wel inktzwarte muziek, ze staan er vanavond ontspannen bij. En met schijnbaar gemak bevestigen ze waarom iedereen het nog steeds heeft over die vorige twee keer dat de band op Pinkpop stond. >>> lees verder

Stuiptrekkend en doorgedraaid als een dolle hond rent de rapper over het podium, zijn ogen op standje crazy en zijn broek op halfzeven, terwijl achter hem visuals van spuitende piemels met babygezichten worden afgewisseld met die van zwemmende spermacellen. Ondertussen piept Yolandi Visser, Ninja’s wederhelft, met haar heliumstemmetje over de meest platvoerse hardcorebeats en EDM build-ups op standje knaldrang. Zo nu en dan springt de Zef-koning in de mensenmassa om zich op handen te laten dragen, dan weer moont hij het publiek. Weinig subtiliteit te bespeuren hier: Die Antwoord is hier om de kroonjuwelen uit hun repertoire te laten zien, en die duwen ze dan ook gewoon meteen in je gezicht.  >>> lees verder

En wanneer het blazerstrio zich mengt met de toch wel imposante solo die gitarist Craig Ross uit zijn instrument trekt tijdens de ‘American Woman’/’Get Up, Stand Up’ mash-up, staat het publiek zich al helemaal te vergapen. Maar echt los, los, los gaat het als Kravitz nog twee troefkaarten aan het einde inzet: ‘Where Are We Running’ is natuurlijk een intergenerationele hit die de jongere vandalen ook kunnen kennen van Guitar Hero’s Modern Hits-editie, en wanneer Ross de eerste noten van ‘Are You Gonna Go My Way’ inzet staat het hele veld op springveren. >>> lees verder

Hoewel, fris? Ronson draait zijn klappers zo gretig dat zelfs de grootste exemplaren best wel snel verzadigen. In zijn haast verliest hij soms iedere vorm van smaak uit het oog en verminkt zijn eigen producties: tranentrekker ‘Shallow’ vloeit net niet lekker voort uit Drake’s ‘Nice For What’ en krijgt bovendien een lelijke remix. Adele’s ‘Rolling in the Deep’ – hoeveel platina platen heeft die man wel niet aan zijn muur?! – wordt zelfs ‘opgeluisterd’ door luchthoorns. En Amy Winehouse’ ‘Valerie’ (‘kijk, ik draai dit echt van vinyl’)? Die wordt vroegtijdig afgekapt voor een blokje gemakzuchtige old school hiphop en onvermijdelijke afsluiter ‘Uptown Funk’. Die smaakt ineens een beetje naar een Big Mac. Hij vliegt wereldwijd over de toonbank, maar echt lekker? Nee, dit is meer hap-slik-weg. >>> lees verder

Daarna valt de show tegen: die moshpit op XXXTentacion (!) voelt geforceerd, ‘Hosselen’ over de beat van ‘Still Dre’ is zelfs een beetje tenenkrommend en Boef leunt vooral te zwaar op de features die hij bij andermans tracks deed. Hij speelt ‘Patsergedrag’ van Sevn Alias, ‘Tempo’ van Jairzinho, ‘Millionair’ en ‘Krantenwijk’ van Lil Kleine en ‘Energie’ van Ronnie Flex, maar heeft dan zelf eigenlijk niet zoveel te rappen. Dan is het vooral de backing track waar we naar luisteren. Gaap. >>> lees verder

En toch blijft het makkelijk een uur lang feest. Dankzij de charmante Balvin die veel beter zingt dan je zou denken, maar ook de visuals. Een kunstcollectief uit L.A. ontwierp de kleurrijke 3D-animaties vol lachende wolkjes en ballonbeesten. Om het nog wat hysterischer te maken: gedurende de show komen acht dansers ook steeds weer het podium op in outfits die gebaseerd zijn op die beelden. Enorme dansende paddenstoelen, een leger van sexy dansende wolken, en tot slot opblaasdieren en een reuzekoekjesmonster. Compleet belachelijk, maar het plezier spat er van af. Uiteindelijk staat iedereen te dansen, helemaal als er op het eind nog flink wordt opgeschakeld richting hardstyle. Kleine kans dat er een nog aanstekelijkere show langskomt deze editie. >>> lees verder

Die oom heeft zich de afgelopen jaren bekeerd tot de duivel in de rockmuziek: de boezemvriend van Arctic Monkeys’ Alex Turner komt op met Candi Statons soulhit ‘Young Hearts Run Free’ en vermengt zijn rechtlijnige britpop op het recente Coup de Grace met vleugjes dansbare disco. Tuurlijk zijn oudjes ‘Come Closer’ en ‘Don’t Forget Who You Are’ de grootste meezingers van de set, maar dat Saturday Night Fever-achtige blokje met naast ‘Coup de Grace’ ook een cover van Donna Summers ‘Hot Stuff’ werkt ook alleraardigst. >>> lees verder

De optelsom die de Britse Amerikaan ervan maakt is alleen niet per se groter dan zijn delen. Zo’n beetje ieder nummer uit zijn set klinkt als een nieuwe versie van iets dat je al duizend keer gehoord hebt. Je zou het kunnen opvatten als een compliment voor Courtney, wiens talent als songwriter al vroeg werd gespot door Ed Sheeran en Pete Doherty. Maar op Pinkpop komt de jongeling vooral over als een kopieermachine die door iedereen leuk gevonden wil worden en die klinkt als de muzikale liefdesbaby die Sheeran en Doherty godzijdank nooit zullen krijgen. >>> lees verder

Laoten veer duudelik zeen, eederein dea in Limburg is opgegreujd of dao woont, wit wie de show geit zeen. Die weiten elke noot en de joete teks mit te zénge. Dit is waat al dertig jaor op jeder sjuttefees gedrejt wird. En neet allein dao, auch op elke broelof, verjaordig en vastelaovend. De troanentrekker ‘De Neus Omhoeg’ heurs ze zelfs auch nog op begrafenissen. Rowwen Hèze is op jeder moment dao bie. Dus auch noe, tiedens fieftig jaor Pinkpop. >>> lees verder

Zoetgevooisd, charmant, een beetje swingend, maar vooral niet al té. De songwriter speelt met bluesrock-, folk- en countryinvloeden met hier en daar een likje soul. Maar de smeerolie van het geheel, dat is toch wel die rasperige stem, een beetje Joe Cocker-light.  >>>  lees verder

Tegelijkertijd trekken ze alles uit de kast: já, er is ruimte voor twee verkleedpartijen in een show van 45 minuten, een champagnekanon en beha’s met discolichten. Het is een érg dunne lijn tussen arrogantie en zelfverzekerdheid, met teksten als 'I'm popular with all the guys, oh how they try, I have to walk around town in a disguise'. Toch gaan ze er stuk voor stuk in als koek. >>> lees verder

De Londenaren beginnen nog voortvarend: Pritchard grist zijn microfoon uit de standaard en opent met speelse versies van ‘Always Where I Need To Be’ en ‘Sofa Song’. Zelfs The Kooks’ op plaat wat ongemakkelijke pogingen tot funk en soul klinken live ineens als smakelijke restjes van Phoenix. Kortom: ideale festivalband, toch? Sterker nog: iets te ideaal. De greatest hits-show van The Kooks blijft zo lang vrijblijvend dat de set in de tweede helft als een oude taart ineenzakt. >>> lees verder

Laten we er dan maar wat leuks van maken, lijkt het motto nu. Schaamteloos injecteert White Lies zijn nummers over depressies en de dood met bombast en synthesizers die meer doen denken aan The Human League dan aan Joy Division. Verhip, McVeigh heeft zijn onvermijdbare zwarte shirt zelfs verruild voor een felgeel exemplaar dat match met zijn sokken. De verbeten blik uit het verleden is verruild voor een stralende lach. >>> lees verder

Een deel van de opwinding die er rond de eerste paar platen gierde, was juist het venijnige geluid dat ze met zijn tweeën van een podium af konden pompen. Niet veel anders dan wat andere beroemde rockduo’s deden, maar toch. Het venijn leek dan van alle kanten te kunnen komen. Ansell die z’n bekkens liet gillen, Carter met krijsende riffs en teksten die uitgespuugd werden. En alleen een razende kickdrum die je iets van houvast gaf, tot de onvermijdelijke momenten waarbij ze midden in een track weer een afslag of versnelling plaatsten. >>> lees verder

Écht ramvol staat de Four niet, maar goed, dit is dan ook de eerste show van de dag op deze stek, en dan kun je het prima knap noemen hoe Au/Ra de hele tent weet mee te laten klappen op de doffe beats die van achter haar op een elektronisch drumstel worden gespeeld. En ‘Darkside’, dat is toch gewoon een mega-hit met een super onaanstootgevende EDM drop? >>> lees verder

De rapper bewees afgelopen jaren keer op keer zijn relevantie. Elke keer dat hij weer even dreigde weg te zakken in het collectieve bewustzijn kwam hij weer met een loeier van een hit. Recentelijk ‘Lil Craney’ en ‘Liefde in de Lucht’ bijvoorbeeld, naast zijn recente tracks met Bizzey. Die komen natuurlijk allemaal voorbij (inclusief telkens andere kleuren confetti en streamers), en hij melkt zijn imago als studentikoze feestrapper vandaag aardig uit. Met de ‘university of Groningen’-trui, met knaldranghit ‘Pompen’ en met de flauwe verhaaltjes in ‘Ow’ over uitgaansveroveringen. Over de liters wodka-redbull, over het meisje in de Snoopy-slip en de chick die wil dat hij zijn naam op haar arm tatoeëert voor het neuken (‘zet hem hier maar op m’n arm naast Ronnie Flex’). >>> lees verder

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.