DTRH18: Anderson .Paak scoort in de blessuretijd DTRH18: Anderson .Paak scoort in de blessuretijd

Anderson .Paak kan alles: zingen, rappen, drummen, dansen én produceren. Zijn hits zijn smooth en dansbaar, heerlijk zomers. Perfect festivalvoer. En dan heeft-ie ook nog een superstrakke band bij zich in The Free Nationals. Daarbij had .Paak nog een belofte in te lossen: vorig jaar moest hij zijn show afzeggen, maar hij zou sowieso dit jaar terugkomen. Ondanks dat hij in de tussentijd bijna geen nieuwe muziek uit heeft gebracht, gaf Down The Rabbit Hole hem de middelste headlinerspot, tussen megarockers Queens of the Stone Age (vrijdag) en levende legende Nick Cave (op de zondag), en vlak na een uitzonderlijke show van David Byrne op hetzelfde podium.

Helaas moet hij eerst een wat valse start zien te overleven. Aan het begin van openingsnummer 'Parking Lot' wordt er nog gretig meegeklapt, maar al snel komen de toeschouwers erachter dat ze elkaar beter kunnen horen dan .Paak. Er is iets aan de hand met de mix, de drums en bas staan keihard en de rest is bijna niet te horen, ook zijn stem niet. Gelukkig verbetert het geluid al snel, maar soms blijft het wat uit balans klinken. Dat komt ook doordat Andersons drumstel enorm schel is afgesteld, hoogstwaarschijnlijk om het verschil tussen zijn live drums en de beats duidelijk hoorbaar te maken. Verklaarbaar dus, maar wel een beetje irritant.

Maar ook als het geluid beter wordt, komt Anderson .Paak niet helemaal lekker uit de verf. Buiten de hits om zijn zijn songs toch te mellow om de knaldrang van dit publiek te bevredigen. Een paar uur (en een paar drankjes) eerder had dit beter gewerkt: lekker viben met de zon op je bol, zonder de hoge verwachtingen die een afsluitset met zich mee brengt. Die drum-, gitaar- en pianosolo's – die blijkbaar verplicht zijn als je zo'n begeleidingsband mee hebt vol technisch uitstekende muzikanten – zijn duidelijk bedoeld om een anderszins relaxte feelgood-set wat spanning en dynamiek te geven. Nu halen ze echter alle vaart uit de show, terwijl die toch al niet in overvloed aanwezig was. Supercool nieuw nummer 'Till It's Over' (die uit die Apple-reclame met FKA twigs) wordt zelfs pijnlijk verpest met lompe drumbreaks en een oerlelijke gitaarsolo.

HET CONCERT:
Anderson .Paak, Hotot, zaterdag 31 juni

HET PUBLIEK:
Wil liever knallen dan viben, en voelt zich dus een beetje verloren

WAS HET GOED:
Technisch strak en charismatisch gespeeld, dus ja, best goed. Alleen op de verkeerde tijd en plaats.

HET NUMMER:
Bij het subtielste nummer uit de set, 'The Bird', verstomt ineens het geouwehoer

OOK OPMERKELIJK:
Anderson .Paak noemt dit zelf 'de allerbeste show uit mijn leven'. Of zou dat een standaardpraatje zijn?

(Tekst gaat door onder de foto)

Het is echt zonde, want .Paak heeft onmiskenbaar star power: van zijn fashionable outfit tot zijn onweerstaanbare glimlach, zijn herkenbare , iets geknepen stemgeluid en z'n skills achter het drumstel. En The Free Nationals kun je ook niet echt op fouten betrappen. Die spelen niet alleen strak, maar ook met zichtbaar plezier en een eigen smoel – iets wat bij bands achter soloartiesten soms nog wel eens ontbreekt. Vooral toetsenist Ron Avant steelt de show met zijn gele durag en de snelste planga van het hele festival, zijn slicke jazzpianoriedeltjes en natuurlijk die lekker vettige vocoder waar hij af en toe mee los mag gaan. Maar ja, dan is het toch pijnlijk dat het veld bij zijn pianomedley van hiphopclassics enthousiaster reageert dan op alles wat er daarvoor gebeurde – behalve misschien het intro van Dr. Dre's 'The Next Episode' eerder in de set.

Anderson .Paak heeft al sinds Malibu in 2016 geen nieuw album uitgebracht, maar hij kondigde begin dit jaar aan dat er voor 2018 zelfs twee op de plank liggen, eentje solo en een met The Free Nationals. Misschien was Down The Rabbit Hole er bij de boeking vanuit gegaan dat er nu al een nieuwe plaat uit zou zijn, of dacht de organisatie gewoon dat hij met zijn huidige materiaal wel anderhalf uur kon vullen. Maar dat redt hij niet, zeker niet tegenover een enorm veld waarop de meesten zijn werk lang niet zo goed zullen kennen als dat van QOTSA. Dan begin je eigenlijk al met een achterstand: je moet niet alleen een goeie set spelen, maar ook mensen zien te overtuigen. En dan zijn die mensen ook nog eens dronken. Een half uur korter en een paar uur eerder had dit een van de leukste shows van het festival kunnen zijn. Of juist over een jaar pas, met die twee nieuwe albums en hopelijk nog een paar extra hits op zak. Na een uur en tien minuten Anderson .Paak lijkt het erop dat deze uitstekende tweede dag van Down The Rabbit Hole afloopt met een anticlimax.

Maar dan, met nog twintig minuten te gaan, weet hij de overwinning toch nog binnen te slepen.

Het begint met een prachtige versie van 'The Bird', klein, subtiel, bijna fluisterend. Het veld lijkt de oren te spitsen, het volume van het geouwehoer gaat een stukje omlaag. En daarna kopt Anderson hem pas echt goed in. Grootste hit 'Am I Wrong' heeft alles wat de rest van de set miste. Het is uptempo, funky, herkenbaar. En dan werkt die drumsolo ineens wél, is-ie zelfs vet. Daarna sluit .Paak zijn set af met nog twee dansbare knallers, waarbij hij en het publiek eindelijk in sync zijn. Dat die poging tot een sitdown een beetje mislukt is eigenlijk niet meer zo erg. Anderson .Paak laat in vier liedjes zien dat hij die headlineshow toch echt ergens in zich heeft, maar vanavond komt het er niet helemaal uit.

Meer #dtrh18 in ons dossier.