DTRH18: Wende durft te leven

Wat betekent het om mens te zijn op de derde dag van Down The Rabbit Hole? Wat betekent het om mens te zijn wanneer je bent doorgegaan totdat de zon zijn blije gezichtje weer liet zien? Wat betekent het om mens te zijn wanneer je niet meer weet of je bruin bent van de zon, of van het stof? Wende Snijders probeert al het hele weekend festivalgangers te prikkelen. Met een uitzinnige trouwceremonie, waar mensen echt met tranen in de ogen stonden. Met een preparty voor haar show die niet helemaal van de grond kwam. En met een show die zindert. ‘Is het nog zondag?,’ buldert ze. ‘De rustdag, de dag om na te denken.’ Haar grootste gebaren zouden op de zenuwen kunnen werken, maar ze komt er echt mee weg.

Ze wilde de pophoek in met haar laatste plaat Mens, maar dan wel op haar eigen voorwaarden. Dat betekent: nog steeds met de grandeur van Carré in het achterhoofd en het theater nooit ver weg. Wende steekt liever een gesproken monoloog af dan dat ze een hitrefrein probeert te schrijven. Ze heeft geen stereotype rockband, maar wordt geflankeerd door twee mannen in stijlvol zwart. Eentje omringd door flinke synths, de ander bewerkt zijn vibrafoon met strijkstok en staat dramatisch op pauken en gong te timmeren. Van de dwingend trage industriële groove van ‘Deze Gin’ tot de intieme ballade ‘Vrij Me’: zelfs als je het op plaat strontvervelend vindt, sta je op Down The Rabbit Hole met open mond en knikkende knieën te kijken hoe ze het ene na het andere mega-emotionele moment creëert.

HET MOMENT:
‘Als Eva had geweten wat Adam met die appel ging doen, dan had ze die kennis wel voor zichzelf gehouden!’ Ze zegt het pisnijdig in een gesproken feministisch manifest, waar iedereen voor begint te juichen. Even eerder al was ze frontaal naakt op het grote lcd-scherm te zien, en ook na de show spookt haar boodschap nog in het hoofd: ‘Mensch! Durf te leven!’ Tijd voor een gin. En nog een, en nog een.

Meer #dtrh18 in ons dossier.