Een reis, een auto, iets in die geest had Annelotte de Graaf in gedachten toen ze op haar zestiende begon met sparen. Het werd uiteindelijk iets anders, iets wat er momenteel in haar leven het meest toe doet, en iets waar je best een substantieel bedrag aan stuk kan slaan: haar debuutalbum. Zeker als je ervoor naar New York gaat, om op te nemen met de producer van een paar van je favoriete artiesten. 

Producer Ben Greenberg legde het debuutalbum van Amber Arcades vast. Officieel is het de band van Annelotte de Graaf, maar eigenlijk is ze het vooral zelf. ‘Ik begon ooit in mijn eentje, verzamelde toen een liveband bij elkaar, en zo werd het langzaam een echte band. Maar dat werkte toch niet zo goed. Toen we naar New York zouden gaan, heb ik gezegd: ‘ik ga alles zelf betalen, maar dan wil ik wel de creatieve controle hebben. Ik wil niet terugkeren met een plaat waar ik niet helemaal achter sta.’

Dat lukte nu wel. Fading Lines is een knappe plaat met introverte liedjes die toch blijven plakken, die soms zonder dat je er erg in bent dansbaar worden. ‘Mijn hemel Ben, waar zijn we mee bezig, past dit allemaal wel op een plaat?.’ zei ik regelmatig. ‘Een zeven minuten durende krautrocksong naast een 50’s doo wop liedje? ‘Komt goed,’ zei hij dan. Iedereen die het hoort zegt dat er een rode lijn in zit. Het zijn liedjes over vervliegende herinneringen, overpeinzingen in het leven.’

Herinneringen heeft De Graaf genoeg. Zo was ze op haar zestiende nog gothic. Er zijn foto’s van. ‘Maar ik was niet depressief hoor! Er bestaan nogal wat vooroordelen. Op een dag las een leraar van het gymnasium waarop ik zat bijvoorbeeld ergens op internet dat alle gothics op 06-06-06 zelfmoord zouden plegen. Het was als grap bedoeld denk ik, maar hij vatte het serieus op. Alle ouders kregen een brief thuis met de waarschuwing alert te zijn. We hebben ons rot gelachen.’ Even later ging De Graaf rechten studeren en werd ze beste vrienden met een koorbal, en tijdens een half jaar uitwisseling in Philadelphia speelde ze ineens in een bluegrassband. 

‘Mijn gitaar paste niet in het vliegtuig, dus ik kocht daar een mandoline. Ik dacht: ik ga in een nieuwe stad wonen, dus ik moet mezelf opnieuw uitvinden. Nieuwe gewoontes, nieuwe mensen, alles nieuw. Toen ik net twee akkoorden kon spelen, ontmoette ik vrienden die een band begonnen. We speelden veel buiten, in de parken. Punk covers op bluegrass instrumenten. Het schiet misschien alle kanten op, maar ik ben gewoon leergierig. Ik sta open voor zoveel mogelijk dingen, en ik wil zoveel mogelijk meemaken. Ik wil acht levens ineen proppen. En nu is muziek het belangrijkst. Over tien jaar ben ik misschien advocaat, over twintig jaar heb ik misschien wel een boerderij in Portugal met kippen of geiten.’

Met die mentaliteit belandde De Graaf ook bij Heavenly, een toonaangevend Engels indielabel, thuis van bands als Temples, Beth Orton en Mark Lanegan. ‘Drie jaar geleden begon het Le Guess Who? festival hier in Utrecht een couch surf project. Ik raakte in contact met een Pools meisje dat in Londen werkte, dat sindsdien elk jaar tijdens het festival op mijn bank slaapt. Inmiddels heeft ze een baan bij Heavenly, en ze vroeg me mijn demo op te sturen. Dat zulke ontmoetingen tot zo’n connectie kunnen leiden, dat is toch het mooiste dat er is?’