De roltrappen leiden ons omhoog door het imposante gebouw, we laten onze jassen bij de garderobe, willen vol goede moed de laatste trap naar de Pandora pakken en… worden tegengehouden door een medewerker die ons vriendelijk de andere kant op wijst. Het blijft tenslotte TivoliVredenburg, de zaal bereiken hoort geen sinecure te zijn. Bezoekers genieten nog even van het weidse uitzicht op de zonsondergang in de foyer, tot het showtime is. Eenmaal aangekomen in de zaal blijkt het publiek weer uiterst gemengd: van hippige twintigers tot kinderen van hooguit twaalf, die met grote gehoorbeschermers naast hun moeder staan.
10 jaar De Jeugd van Tegenwoordig deel 4: "Ja Natúúrlijk!"
Duisterste De Jeugd-album leidt tot unieke show
“Poeh, dat is toch wel wat anders dan een normale show hoor, zo’n Ja Natúúrlijk-album”, verzucht Vjeze Fur na een beukende versie van Benden. Bij welke De Jeugd-show hoor je die diepe, slepende slechtgaan-track nou? Alleen daarom al is deze laatste integrale albumshow in TivoliVredenburg een bijzondere avond, die stroef op gang komt maar euforisch eindigt. Op de bar.
Stug begin
Het is een vreemde opener, De Formule, en daarmee heeft deze laatste De Jeugd van Tegenwoordig-avond in Utrecht hetzelfde euvel als de eerste: de volgorde die op de albums zo goed werkt is live niet logisch. De gedoodverfde afsluiter van de laatste paar jaar komt nu ineens als eerste langs, terwijl de kuiten nog niet losgeschud zijn en het publiek maar half zo hoog springt als normaal. De Jeugd is zelf ook ongetwijfeld weleens enthousiaster voorgegaan in de feestvreugde. De laatste show in de reeks is aanvankelijk wat stug. Space Koibois, zo’n heerlijk wazige futuristische “Ja Natúúrlijk!”-track werkt natuurlijk niet als tweede nummer. “Dit nummer gaat over seks”, kondigt Faberyayo - in Ja Natúúrlijk-shirt - Op Een Sexuele Wijze aan en die track valt al een stuk beter. “Dit hier is niet voor kinderen”, rapt Willie Wartaal even later terwijl hij naar de eerste rij zwaait, waar ze in groten getale aanwezig zijn. Aanvankelijk wordt WiWa vakkundig genegeerd, de tweede keer zwaait het kroost terug.
“Ja Natúúrlijk!” staat bepaald niet bekend als het toegankelijkste De Jeugd-album. Voor de plaat uitkwam uitte Willie Wartaal zijn zorgen of het publiek het allemaal wel ging trekken. ‘Het publiek wil het liefst gewoon Watskeburt?! horen. En als je nieuw materiaal uitbrengt, moet het vooral op het oude lijken. Maar dan val je in herhaling en dat is eigenlijk ook niet goed... Snap je?’ Ook kondigde De Jeugd van tevoren al aan dat hun vierde album een “ouderwets nare plaat” zou worden. Tijdens de (soort van) albumpresentatie op Lowlands 2013 bleek het allemaal wel goed te komen met die nieuwe nummers, al werden toen bijna alleen de tracks van “Ja Natúúrlijk!” gespeeld die achteraf grote hits in de dop bleken.
Bas Bron
Er zijn twee mensen in de zaal die er vanaf het begin al helemaal in zitten: Vjeze Fur en Bas Bron. Freddy met zijn uiterst slicke R&B-zang in tracks als Bewuste Sabotage, een track waarin hij hier alle aandacht opeist. Bron staat op “Ja Natúúrlijk!” centraler dan ooit, met waanzinnige synth-producties als in Het Mysterie Van de Koude Schouder en natuurlijk Een Barkie, waarin Bron zich mag laten gaan in lange solo’s. Vanaf Een Barkie is de Pandora om, al dan niet door de bekertjes wodka die vooraf worden uitgedeeld – natuurlijk niet aan de kinderen. En ook niet aan uw verslaggever van dienst, die overigens wel een andere keer is dronken gevoerd door Vjeze Fur, maar dat geheel terzijde.
Even gaan we ouderwets los, zeker als Gekke Boys er direct achteraan komt. Maar verder staan er maar weinig echte De Jeugd-bangers op hun laatste plaat: het is niet zo’n massaal feest als het donderdag nog was met De Lachende Derde. De groep heeft het deze keer moeilijk het publiek definitief mee te krijgen, het springen wilde al niet echt en Willie Wartaal probeert de bezoekers meerdere keren tot dansen aan te zetten: “Geloof in jezelf, witte man! Geloof in jezelf, witte vrouw!” De tandem Het Mysterie van de Koude Schouder / Er Zijn Weer Dingen krijgt een briljant dramatisch intro van Faberyayo, waarin hij laat zien wat hij als toneelacteur in huis zou hebben. Even later neemt De Jeugd dezelfde scène op de hak in het briljante De Toneelacademie: “Nou daar gaan we weer jongens. Lekker de hele dag mensen afwijzen, kop koffie d’r bij. Even op de smartphone kijken wat er op het internet gezegd wordt over dat stuk. De nieuwste acting methods even d’r bij…”
Dagen zonder zon
Te gek om De Jeugd eens zo’n moeilijke show te zien geven; een unieke kans eigenlijk. Wanneer hoor je ze nu zo’n weirde, nare track als Issook doen, die eigenlijk meer aan het solowerk van Faberyayo doet denken? Of zo’n keiharde, duister nummer als Benden, waarbij deze avond ineens op een puristische Amerikaanse straatrapshow lijkt inclusief new school-beat met diepe bassen en scherpe snares. Maar indrukwekkendst is misschien wel de moody ballade Dromen van Karton ('dagen zonder zon, pak mijn hand, want ik ben bang dat ik er anders niet uit kom'), fraai ingetogen gebracht door Faberyayo, Vjeze Fur, Willie Wartaal en Bas Bron, die het refrein zingt. Aan het eind mag hij nog maar eens minutenlang laten zien wat hij op de synths in huis heeft. Best een imposante afsluiter eigenlijk (Schnitzel wordt overgeslagen), al lijkt de kans klein dat het nummer in de reguliere shows ooit zo gebruikt gaat worden.
“Ja Natúúrlijk!” is het duisterste album dat de groep ooit maakte, maar een De Jeugd-show is niet compleet zonder dat het dak er alsnog af gaat. Willie Wartaal is er al vandoor – “hij moest naar huis”, is het enige dat Faberyayo erover zegt. Samen met Vjeze Fur zorgt Faber ervoor dat de Pandora eindelijk van voor tot achter staat te springen. De eerste stagedive van Vjeze Fur gaat nog niet zo lekker. Faberyayo wil het nog wel eens proberen: “Hij wil eigenlijk wel naar de bar. Met zijn allen: Vjeze naar de bar! Vjeze naar de bar!” En ja hoor, daar gaat hij, rechtop lopend over de handen van het publiek. Faberyayo volgt ook. Eindigt de show daar? Nee natúúrlijk niet, Faberyayo kondigt Sterrenstof aan. Het duurt even voordat het intro klinkt (Vjeze Fur pesterig: “Ja Bas, waar zat die nou ook alweer?”), maar dan wordt de grootste De Jeugd-hit met verve gespeeld, nog altijd vanaf de bar. Eén groot feest, alsnog. Op naar de volgende tien jaar, waarin er ongetwijfeld nog flink wat klassiekers bij gaan komen. Maar hopelijk ook een hoop nare albumtracks over slechtgaan en plassen in de tank van de samenleving.