Sharon Kovacs heeft soul, ze heeft de grandeur van grote filmscores, en heel af en toe hint ze naar de muziek die Portishead daar jaren later weer op bouwde. Grootse, filmische en toegankelijke pop met een duister randje. Al in haar eerste jaar werd Kovacs onderwerp van een documentaire, waarin de nerveuze verhouding met haar manager en producer Oscar Holleman te zien is. Een explosieve situatie, zo lijkt het, die tot op heden echter wel iets heel consistents oplevert.

Natuurlijk willen we weten of Kovacs naast het gedragen My Love nog meer sterke singles heeft. Nou, het materiaal is behoorlijk sterk, met veel dynamiek in de arrangementen. Het iets meer up-tempo Fool Like You steekt er bovenuit, dat is echt potentieel radiowerk.

Om het 007-gevoel te versterken, brengt Kovacs een van de klassieke film themes: Diamonds Are Forever, uitgerekend een van de meest diva-achtige Bond-anthems. Dat doet ze echt met grote klasse en veel overtuiging. Het is opvallend om te zien hoeveel nieuwe Nederlandse talenten aankomen met een dijk van een band. Jett Rebel, Rondé, Kovacs, allemaal professionele muzikanten die je niet zomaar opzij blaast. Als je naar de vele Europese talenten van de afgelopen dagen kijkt, is dat eigenlijk best wel bijzonder. 

Toch houdt ze niet al die mensen die bij aanvang nieuwsgierig zijn bij zich. Hoe dat komt? Misschien toch doordat veel nummers toch te veel op elkaar lijken? Trekken mensen het theatrale mutsje niet? Of moet het werk eerst rustig landen? Of is dan toch het probleem dat er gedurende de set toch niet zo veel gebeurt. Het oogt goed, het staat als een huis, maar de set mist een moment, iets dat er uit springt.

Kovacs is er toch nog niet helemaal, maar dat is niet erg. Toch zie je zelden zo'n magnetische performer op het podium als deze grande dame in de dop. Natuurlijk, ze heeft dat gekke wolvenmutsje, en dat mag je aanstelleritis vinden, maar haar talent is echt. Kovacs is zwoel en mysterieus, de gedroomde Bond girl van de Nederlandse popmuziek.