Al na het eerste nummer trakteert de Zweedse R&B-zangeres Seinabo Sey het publiek op een vette knipoog. Vanaf dat moment kan haar optreden eigenlijk niet meer stuk. Ze zingt met haar lage stem vooral popnoirachtige pianoballads, die door drie bandleden worden aangevuld met diepe beats en andere minimale elektronica. Gekleed in een uitbundig rood gewaad ziet Sey er geweldig uit. Het is duidelijk dat de show volledig om haar draait.

In de krappe 45 minuten dat ze spelen, zitten minstens vijf hits. Met een mengelmoes van nineties r&b en UK-garage vist de band in een steeds drukker beviste vijver, maar weinig acts hebben zo'n radiovriendelijke sound én zo veel live potentie. Zelfs die Bruce Hornsby-achtige ballade halverwege is raak. Als die bibbers uit z'n stem verdwenen zijn staat weinig ze meer in de weg nog jaren en jaren mee te gaan.

Deze in Parijs woonachtige Cubaanse tweelingzusjes wisselen traditionele songs en hitgevoelige electropop af met spiritueel geladen a capella intermezzo’s – helaas enigszins verstoord door iemand met een hardrock-ringtone. Ook verder vullen ze de arrangementen minimalistisch in met piano, elektronische beats en extra ritmes op zowel cajón als het eigen lichaam. Het is zowel authentiek als hitgevoelig, een knappe combinatie.

Het mooiste moment is de toegift: een nóg minimalistischere versie van David Bowie's 'Life On Mars' waarbij ze vrij snel de tekst vergeet. Een man in het publiek kraait de woorden uit en AURORA herpakt zich. Alle aanwezige harten worden gestolen en er gloort een bijzonder hoopvolle toekomst voor deze Noorse jongedame.

De kunstmatige sterrenhemel in het Infoversum overweldigen hem duidelijk, maar het is toch wel typisch dat hij er geen romantisch feestje van maakt. Ja, deze Jack Garratt deugt wel, en met die potentiële radiohit 'Worry' op zak zou hij zomaar eens een heleboel mensen in aanraking kunnen brengen met iets dat ze nog nooit eerder gehoord hebben.