The Maccabees, Lowlands Alpha, zondag 23 augustus 2015
Lowlands: Alpha tien maten te groot voor The Maccabees
Nieuw materiaal met weinig overwinningsgevoel
Met een gloednieuw album op zak staan The Maccabees geprogrammeerd in Lowlands-hoofdtent Alpha. De Londense band heeft vaker op de grootste festivalpodia gestaan, ook al hebben ze nooit een echt grote (radio)hit gehad, hooguit komt ‘Pelican’ enigszins in de buurt. Dankzij een paar sterke albums is gelukkig een gedegen fanbase opgebouwd. Toch is in de Alpha bij aanvang meer vloer dan mensen zichtbaar.
HET CONCERT:
DE ACT:
Dat nieuwe album Marks To Prove It kwam er niet vanzelf. De band is open over het moeilijke maakproces waarin hard naar richting en invulling werd gezocht. Dat terwijl ze net een uitschieter achter de rug hadden met het groter opgezette Given To The Wild uit 2012. De hoekige gitaren uit de begin periode waren opeens voorzien van galm. Het was een geslaagde transitie.
HET NUMMER:
Toch had die vorige Given To The Wild nog een hard en fel moment. 'Pelican' wordt vanmiddag als overtuigende afsluiter gespeeld. Met een nummer als dit worden ook de achterste mensen in de tent bediend en zijn The Maccabees Alpha-waardig.
HET MOMENT:
Zanger Orlando Weeks is nooit een communicatatiespecialist geweest, maar hij voert opvallend vaak het woord. Dat levert vaak wat onhandig gehaspel op als ‘I hope to see you soon.. That’s it… Hope to see you soon’, maar fijn om te zien dat hij minder de neiging heeft om in zichzelf te kruipen. Voordat uitschieter van het laatste album ‘Spit It Out’ wordt gespeeld zegt hij dat hij eerder op de dag gestamp in de Alpha heeft gehoord. Of men dat nu ook halverwege het nummer wil doen. Dat wil men. Het is geen massaal gebonk, maar het geeft de toch al knappe opbouw wat meer kracht. De pianorock waarin ‘Spit It Out’ uitmondt heeft een hoog Bruce Springsteen-gehalte. Dat werkt.
HET PUBLIEK:
Het is bij aanvang angstvallig leeg bij The Maccabees maar het wordt langzaam iets drukker. Het actief luisterende publiek staat in de voorste vakken waar genoeg ruimte is om te dansen, wat helaas ook geldt door volwassen mannen in indianenkostuum die aanhoudelijk een idioot luidruchtig totempaaldansje doen. Dat heeft de band ook weer niet verdiend.
HET OORDEEL:
Marks To Prove It is de minste plaat uit het Maccabees-repertoire en dat wreekt zich ook live. Het werk wordt ook met weinig overwinningsgevoel gespeeld, alsof de band er niet helemaal achter staat. In het eerste deel van de set zijn The Maccabees echt te ingetogen en gitaarsnaarstarend aan het spelen. Op die momenten is de Alpha tien maten te groot. Gelukkig kent de laatste plaat in de titeltrack ook een ‘Pelican’-achtig nummer, waarin het volume flink wordt opgeschroefd. Er zijn oplevingen waarin het originele en eigenwijze bandje uit de beginperiode in volle kracht hoorbaar is, bijvoorbeeld bij ‘No Kind Words’, dan staan The Maccabees rechtop. Maar waar ze na Given To The Wild een reeks overtuigende en coherente optredens gaven, spelen ze nu als een chauffeur die bijna in slaap valt, maar dan geschokken vol op het gaspedaal trapt. Hopelijk wordt het opnameproces van de volgende plaat een heel stuk gezelliger.