Enter Shikari, Lowlands Heineken, zondag 23 augustus 2015
Lowlands: Roadies redden gruwelijk Enter Shikari
Tweede helft kan de boeken in als zinderend
Een mierenhoop van roadies op het podium vlak voor het optreden van Enter Shikari. Zouden ze nog wel op tijd kunnen beginnen? Maar het lukt, precies op tijd start de gig. Een festivaloptreden kun je namelijk niet zomaar wat later starten, dat gaat van je speeltijd af, want anders komt het tijdschema in de war. Wat weer gevolgen heeft voor de blokkenschemavolgers, de tv-opnames, de arbo-wet en uiteindelijk het draaien van de aarde om de zon.
HET CONCERT:
DE ACT:
Er zijn hele pagina’s volgeschreven om de muziek van Enter Shikari uit te leggen. Kort door de bocht maakt de Britse band een geheel eigen mix van metalrock en elektronica uit de dance. Ze pakken daar de lekkerste stukjes uit en plakken die aan elkaar, een soort compilatie van cumshots dus. Maar soms spelen ze ook een verstild stukje trompet tussendoor, heel verwarrend allemaal. In januari kwam alweer hun vierde album The Mindsweep uit en ze staan voor de derde keer op Lowlands.
HET NUMMER:
De tweede helft van de set zit vol met hoogtepunten, maar de extended versie van de eerste single van het laatste album, 'The Last Garrison' was wel heel erg vet. Stop-start-hard-zacht en dat ook nog eens extra lang.
HET MOMENT:
Een beetje matte start voor Enter Shikari begrippen, wat zou er achter zitten? Na The Last Garrison komt de aap uit de mouw: Zanger Rou Reynolds verklapt dat ze pas een half uur voor stagetime gearriveerd waren. Dankzij de roadies en de lokale crew is het toch nog allemaal goed gekomen. Dan gaat het los met met 'Sorry I’m Not A Winner'.
HET PUBLIEK:
Is onderdeel van de georganiseerde chaos. We noteren een circlepit, een moshpit, een wall of death en ontelbare crowdsurfers. De dankzegging van de band na afloop voor al het zweet is meer dan terecht.
HET OORDEEL:
Deze recensent is eigenlijk verminderd toerekeningsvatbaar want hij raakte voor het eerst van zijn leven in een circlepit. Voor wie niet weet wat dat is, het is een soort cycloon van ronddraaiende mensen. En tof dat dat is! Het optreden begon wat mat, even leek het of je naar een boyband stond te kijken met wat voorgeprogrammeerde synths. Nergens een hint die de reputatie van 'de beste band om bij te crowdsurfen' waar maakte. Maar vanaf 'The Last Garrison', een kwartier in de set is opeens de wereld niet meer wat het daarvoor was. De zanger hangt letterijk in de gordijnen, verdwijnt het publiek in, organiseert een circlepit, crowdsurft terug naar het podium, en slaat aan het eind het drumstel aan gort. En daar was ook nog heel opwindende muziek bij. Zoiets. Je zal maar roadie zijn bij Enter Shikari. Of recensent in een moshpit.