ADE15: Vuurwerk, hysterie, helicopters en dwergen met paddestoelen

EDM-fotograaf Rutger Geerling kiest zes foto's uit zijn boek This is my Church

Ralph-Hermen Huiskamp ,

CO2-kanonnen, champagne-regens, DJ’s die boven op hun tafels staan, of zelfs met taarten gooien. Voor buitenstaanders blijft EDM een bizarre wereld. Voor insiders soms ook. Een van die insiders, die voor de buitenwereld deels het beeld creëert van het populaire genre, is Rutger Geerling. De fotograaf komt volgende week met een boek met daarin zijn beste foto’s, en interviews met de grootste DJ's.

Terwijl Geerling in zijn huis onder de rook van luchthaven Rotterdam wat drinken inschenkt, rekt hij zich nog even uit. Een paar dagen geleden liep hij nog rond op Tomorrow World, het Amerikaanse broertje van Tomorrowland, en het weekend ervoor zat hij nog in Japan op Ultra. “Het wordt steeds drukker. In Amerika is het al enorm, Azië komt razendsnel op, en in Zuid-Amerika is het helemaal absurd. Daar zie je geen zee van mensen, maar een kolkende zee. Chili is al het favoriete land van Tiësto om te draaien, Paraguay dat van Hardwell, maar Nicky Romero doet het bijvoorbeeld heel goed in Japan, bleek vorige week. Hij is natuurlijk geen kleine DJ, maar hij gaf daar echt de set van het weekend. Bij Toulouse trok het hele publiek opeens van die Anonymousmaskers tevoorschijn. Als je dat soort ervaringen vergelijkt met Nederland, man. Een beetje gas er op mag wel. Gelukkig zie dat de jonge generatie al uitbunder is. “ 

Inmiddels kennen de meeste EDM-DJ’s Geerling wel, aangezien hij door een hoop van de grote festivals ingehuurd wordt. Daardoor zit er ook een flinke gunfactor achter het boek. “Ze kenden me eerst vooral van gezicht, opgegeven moment ben ik ook bewust hoi gaan zeggen, en even na de set blijven ouwehoeren. Toch twijfelde ik nog of ze zouden meewerken aan het boek. Ik ben daar misschien cynisch in. Eerst zien dan geloven. Heel mooi om te zien hoe welwillend de meesten waren. Alleen bij Guetta was het lastig. Zijn tourmanager ken ik goed, maar het moest via zijn management en publicist. Die kennen mijn foto’s vast, maar mij niet. Het boeit ze dan gewoon niet. Zeker bij de meeste Nederlandse DJ’s als, Martin Garrix en Hardwell zijn de lijntjes veel korter. Tiësto kan ik gewoon bellen, die zegde het meteen toe. Hij is sowieso een van de grootste promotors van mijn boek. Maar ook bij mensen als Carl Cox en Steve Aoki merk je dat de gunfacor er is." 

“Deze foto laat mooi de overgang zien van het draaien van vinyl, naar het digitale draaien van nu. Ik loop nog steeds voorzichtig rond op het podium, omdat vroeger anders de plaat oversloeg. Vinyl zorgde altijd voor een mooi moment. Je staat als fotograaf in principe achter de DJ. Als hij zich dan omdraaide om platen uit te zoeken in zijn tas, keek hij je recht aan. Aan de andere kant, door het digitale draaien kan de DJ nu meer interactie aan gaan met het publiek. Steve Aoki trekt dat in het extreme met zijn champagne en taarten, maar het kan ook anders. Dimitri Vegas en Like Mike doen het op hun eigen manier. Zij zijn misschien technisch niet de allerbeste DJ’s ter wereld, maar hebben wel een fantastische show voor het hele publiek. Bij Tiësto zie je het beide. Je hoort ook van andere DJ’s dat ze echt scherp moeten zijn als ze met hem draaien. Hij kan in een seconde besluiten een andere plaat op te zetten, en drie seconden later ligt ie er al op.”

"Hier zie je wat ik zo mooi vind aan backstage fotografie. Zo’n fractie van een seconde laat zien hoe extreem het kan zijn. Garrix is hier nog maar achttien, dat meisje viel vlak na deze foto flauw. Zijn populariteit is bijna Bieberig. Gelukkig heeft hij heel goed management, er wordt heel goed op hem gelet. Zijn moeder vertelde mel hoe ze in een auto stapten, terwijl er echt een enorme massa om hun auto heen kluwde. Een meisje was slim, liep om de auto heen, stapte in, en liet Martijn niet meer los.'Laat hem, hij is nog maar een kind', riep zijn moeder. Ik vind die hysterie prachtig, maar als je er bij staat voel je ook die totale ongemakkelijkheid. Dat is ook nog eens meer omdat er echt iets nerderigs rond DJ’s hangt. Het zijn vaak hele gewone jongens die het opeens allemaal overkomt.”

“Bij deze foto zitten twee verhalen. Het is voor mij een hele belangrijke foto, omdat hier voor Tomorrowland duidelijk werd hoe belangrijk artiestenfotografie is. Hiervoor beslisten zij heel precies welke foto naar buiten kwam, en welke niet. Het was ondenkbaar dat ik, als hoofdfotograaf, zelf foto’s naar artiesten zou sturen. Alles moest in het grotere plaatje van het festival passen. Maar toen ze deze foto toch publiceerden, ontplofte hij meteen op social media. De organisatie merkte hoe belangrijk die band was die ik met artiesten heb, en dat daar meer uit te halen was als ze mij daar vrij in lieten. Dat is een vloek en een zegen. Tegenwoordig doe ik vooral artiestfotografie, omdat ik de contacten heb. Echt over het terrein struinen zit er niet meer in. Jammer, maar zo is het. Uiteindelijk ben ik daar natuurlijk in opdracht aan het werk"

“Het andere verhaal aan deze foto hoorde ik pas toen ik met het boek bezig was. Het was voor mij een mooie foto omdat Guetta op dit moment echt de grote man was, en hij de mentor van Afrojack en Nicky Romero was. Toen ik met het boek bezig was hoorde ik pas dat in dat publiek een zestienjarige Martin Garrix staat. Hij hoorde precies in deze set voor het eerst een grote DJ zijn hit Animals draaien.”

"Dit beeld geeft goed aan hoe je je eigen tunnelvisie creëert. Het was de afscheidsshow van Swedish House Mafia, qua hype toch wel de grootste groep van de laatste tien jaar. Maar ik had niet zo veel met ze. Ik stond daar gewoon, zag dat ik een prima foto had, en liep weer door naar Paul van Dyk. Dat vind ik veel toffer. Toen ik later deze foto op mijn eigen Facebook plaatste, ontplofte hij meteen, en later op de pagina van het festival ook. Ik had er niet eens aan gedacht om hem naar de artiest zelf te sturen. Zonder dat ik het zelf door had is het echt dé iconische foto van het afscheid ze geworden."

"Tomorrowland doet altijd al veel met helikopters, en er was altijd ruimte voor fotografen. Daar heb ik dus geleerd hoe je dan moest fotograferen. Maar ik wou het heel graag in het donker, wat in Nederland niet mag. Bij Defqon deed ik het voor het eerst, toen het begon te schemeren, en het werkte. Meteen die maandag heb ik het voorgelegd aan Tomorrowland, in België mag je namelijk wel na zonsondergang vliegen. Ik kreeg direct carte blanche. Toen ik na de vlucht uitstapte was ik drijfnat van het zweet, en vooral bezig met wat volgend jaar beter moest. Het festivalterrein ligt bijvoorbeeld in een vallei, waardoor je tegen een kromming in fotografeert. Daardoor lijken er veel minder mensen te zijn op de foto. Het jaar erna kreeg ik de hele dag een helikopter ter beschikking. Overdag zijn we toen gewoon rondjes gaan vliegen. Net zo lang tot ik de ideale hoek en hoogte had gevonden. Die schreven we op, zodat we ’s avonds meteen goed konden vliegen. Zo tof dat ik bij hun dit soort mogelijkheden krijg. En de loyaliteit onder collega’s is zo groot dat niemand dat daar na gaat doen. Op andere festivals prima, maar op Tomorrowland zijn die helikopterfoto’s voor mij."

"Collega’s hebben het wel eens over een Rutgertje schieten. Iets totaal belachelijks, waarbij je als je de context niet kent totaal niet begrijpt wat je er mee aan moet. Tomorrowland draait natuurlijk om de sprookjes, wizards, boek der wijsheid, etc. Het is qua aankleding bijna een soort van Efteling. Ik liep rond over het terrein, en zag dit. Mooier wordt het toch niet? Met een foto als deze ben ik zielsgelukkig. Dat zo’n dwerg daar een paddenstoel draagt, dat verzin je niet."