Vorig jaar en dit jaar hebben we in Nederland een show gespeeld met White Cowbell Oklahoma een band uit Toronto, Canada. Eerst in het Burgerweeshuis in Deventer en vervolgens werden we een half jaar later in Hedon, Zwolle weer gevraagd support te doen.
In Hedon begon de manager van White Cowbell Oklahoma al wat geintjes te maken... Jullie moeten een keer in Canada touren... Want alles is veel te netjes geregeld in Nederland, jullie moeten een keer echt door het stof kruipen. Het leek ons wel wat, maar we zagen het nog niet direct gebeuren.
Tourblog: Paceshifters crossen 10.000 km door Canada
Van west naar oost op uitnodiging van White Cowbell Oklahoma
De Overijsselse jongens van Paceshifters crossen momenteel dwars door Canada. Van West naar Oost leggen ze een slordige 10.000 km af. Paceshifters, wie kent ze niet? Nu heel veel mensen in Canada tot voor kort nog niet, maar wat niet is... Een paar optredens met het Canadese White Cowbell Oklahoma in Nederland waren de aanleiding om maar eens de omgekeerde weg te bewandelen en zaadjes in Noord-Amerika te gaan planten. Voor 3voor12 houden ze een tourverslag bij.
Totdat in augustus het verlossende woord kwam. White Cowbell ging van 12 november t/m 20 december op een jubileum tour voor hun 15 jarig bestaan dwars door Canada en of wij bij alle shows de support wilden doen. Daar zeg je geen nee tegen natuurlijk!!
Van Vancouver naar Toronto van West naar Oost. 10.000 kilometer. VET!
Touren met White Cowbell Oklahoma (en een paar shows ook met Big John Bates) hoe is dat nou? Tja het is een bij elkaar geraapt zooitje. Bassist, drummer, drie gitaristen, een cowbell-speler annex motorzager (ja echt), tussen de 27 en dik 50 jaar oud. Dus een stuk ouder dan wij, maar minstens net zo kinderachtig als wij. Of moeten we zeggen jong van geest...
Iedere ochtend jezelf helemaal volvreten bij het ontbijt en vervolgens een lange busrit. Flauwe grappen, scheten en slechte woordspelletjes onderweg. Tussendoor stoppen voor een smerige bak koffie en donuts bij Tim Hortons of zout met friet bij McDonalds.
De ritten zijn mooi, maar lang, soms zitten we wel 10 uur in de bus. Met de ferry naar Vancouver Island, en 2 keer heen en weer over de Rocky Mountains wegens een vreemd tourschema.
Nu bijna dagelijks een show, potjes pinball en poolen. Maar wat een belevenis. Bij de shows eindigen we regelmatig met z'n allen op het podium voor een cover van Neil Young's Rockin' in the Free World of Motorhead's Fast and Loose.. Of whatever. Het Canadese publiek kan de shows waarderen, ook die van ons blijkbaar, want we zijn ongeveer op de helft, maar al onze cd's zijn al uitverkocht.
De laatste twee weken zullen iets rustiger worden en zullen we wat tijd hebben om van Toronto en de omgeving te genieten.
TBC...