De Randamie-grijns, wat hebben we hem gemist. Typhoon rekent terug: 2006 moet het geweest zijn dat hij voor het laatst op Appelsap stond. De Buiten Westen tijd nota bene. "Wie was daar bij? We worden oud, jongens." De grijns zit in de familie. Typhoon wordt vandaag naast door een grote band (inclusief blazers) bijgestaan door zijn boomlange broer O-Dog, die net zo breed glimlacht. Het is de glimlach die zegt dat het goed zit. Typhoon werkte jarenlang aan een rijke, persoonlijke plaat, met teksten over zijn liefdesleven die veel verder gaan dan het poesie-niveau van de meeste anderen. Maar ook met teksten over de multiculturele samenleving en het zoeken naar de God in jezelf. Hij opent zijn set hier met Surfen, een ontroerende song over het ontbreken van lichamelijke liefde in een stervende relatie. Dapper, maar Ty heeft ook genoeg festivalbangers: de razende surfrocker IJswater (over diezelfde relatie, maar dan een fase later), oudje Bumaye en natuurlijk Zandloper. Typhoon is 100% terug.
Appelsap 2014: hiphopfestival trekt aan het langste eind
Met o.a. de terugkeer van Typhoon, opgefokte Travi$ Scott en meester DJ EZ
Ze hebben het geprobeerd. Een paar dagen voor het festival nog dreigden de bomenknuffelaars van het Oosterpark Appelsap de nek om te draaien met een kort geding, maar uiteindelijk kwam het goed met de dertiende editie van het hiphopfestival. Het Oosterpark vulde zich weer met die unieke mix van Bijlmer en hip Amsterdam, die elkaar ergens in het midden de hand schudden. Met als hoogtepunten o.a. Typhoon, DJ EZ en Travi$ Scott.
Hij heeft Appelsap daarmee definitief op gang geholpen. Al is het eerst meer de sfeer die opvalt dan de muziek. We zien mini-hipsters, we zien een geblondeerde dandy in een wit pak, we zien stuurs kijkende Indo's uit oost de wacht houden bij het 101 Barz podium, we zien lokale held Bokoesam met gevolg over het terrein struinen. Appelsap is een festival om te hangen met je vrienden, de aandacht voor de muziek groeit pas in de loop van de dag. Bij DJ Moortje bijvoorbeeld zijn de meeste heupen nog niet los. De bubbling legende staat wat weg gestopt in de coulissen achter kartonnen dozen die het zicht op zijn apparatuur moeten beschermen. Host Rotjoch geeft zelf het goede voorbeeld als hij met een dame de klassieke dansmove 'butterfly' demonstreert. Zij doet dat overigens een stuk soepeler dan hij. Op het hoofdpodium staan dan de immense Action Bronson klaar met een reuzenspliff voor zichzelf en een fles Moet voor ons. De dikke New Yorker begint na zijn Toto-intro meteen met de track die hij deze week dropte. Bronson is een old school rapper met een voorliefde voor 80s softrock in zijn samples. "Why would I need a fucking bodyguard when I look like a fucking bodyguard?," aldus de rapper, die dus ook onbeschermd het publiek in trekt, zoals ie dat graag doet. Jammer genoeg werkt dat bij dit type festival averechts. Bronson is weg, en 90% van zijn publiek krijgt niets van de Action mee.
Maar het zijn toch weer de Nederlanders die het meest vakkundig met het Appelsap publiek omgaan. De Jeugd van Tegenwoordig laat vandaag vooral de geblondeerde Vjeze Fur de hoofdrol pakken. Hij wrijft zichzelf sensueel tegen het hek van Appelsap's mainstage bij zijn geile electrofunk sleper Vijf Sterren Abo, een welkome afwijking van de hitjesset op routine (finale: Sterrenstof, De Formule en Gekke Booooys). Och, wat een droom: een soloshow van Vjeze, met alleen zijn r&b krakers. In een wit linnen pak, in Carré ofzo, ik zou komen. Murda Turk zet op het kleine podium intussen een streep onder zijn huidige straathit Dat Doen We Niet Meer. Het is zijn Niggas In Paris, beweert hij, en dus doet hij hem gewoon twee keer. Hij doet het featuring iedereen, met meer mensen dan überhaupt op dat kleine podium passen, onder andere stevige delegaties Nouveau Riche en Levensmannen. Die nieuwe hit moet het vooral hebben van de keiharde trapbeat, en de eenvoudige tagline: 'eerst was ik skeer (blut, red.), maar dat doen we niet meer.' Hij predikt ook Wereldvrede, maar dan wel met de middelvinger naar de politie, en dat gaat er hier wel in.
Terug naar het hoofdpodium, waar het tijd is voor headliner Travi$ Scott. De 22-jarige rapper uit Houston is nog niet heel bekend, maar mede door het tijdslot voelt hij als een grote ster. Waar kunnen we hem wel van kennen? Nou, Kanye West tekende hem op zijn G.O.O.D. Music en liet hem meerdere tracks (mede) produceren op posse tape Cruel Summer. De meeste tracks hier komen echter van zijn geweldige mixtape Owl Pharaoh, die vorig jaar uitkwam. Travi$ Scott is de belichaming van hiphop uit het Zuiden, het geluid van nu waar Appelsap graag voor uitloopt. Maar het is niet alleen de sound, maar ook de manier van performen. Vorig jaar eindigde het optreden van Waka Flocka Flame hier in een chaos, dit jaar had dat zomaar ook kunnen gebeuren. Eerst hangt Travi$ nog rustig, wat verveeld backstage rond, heel anders dan Waka Flocka, die zich als een ster liet onthalen en met iedereen op de foto ging.
Zijn tijd is allang aangebroken, maar er is iets mis met de techniek. De spanning van het wachten zet Travi$ Scott om in een soort nerveuze energie. Je ziet hem langzaam veranderen in het motherfucking monster dat hij zelf verklaart te zijn. Als het eindelijk zover is klimt hij meteen over het hek, hitst hij zijn publiek op en slaat hij dj Flexican bijna op zijn bek als die het waagt zich nog tijdens zijn optreden klaar te maken om over te nemen. Hij lijkt voortdurend te zoeken, en laat zijn dj de show veel te veel stil leggen, wat eigenlijk eerder tot minder dan tot meer hype leidt. Niet bepaald sympathiek, en toch blijft Scott met zijn gedoe en gejut wel aan de goede kant van de streep. Ieder nummer is een energiebom. Hij klimt in de toren, vraagt om meer en meer water om zijn publiek nat te maken, springt en schreeuwt dat ie één hand op het stuur heeft en de andere op zijn pik. En dan is het tijd voor zijn grootste hit tot nu toe: Upper Echelon, een van de hardste bangers van de laatste tijd. "Pull out the zip, pull out the roll", knalt Scott zijn blow-anthem eruit, natuurlijk met rewind. "We so fucking high, upper echelon."
Bij Team Kanye West leerde Travi$ Scott waarschijnlijk ook Hudson Mohawke kennen, en die speelt min of meer tegelijk op het Colors podium. De Scotse beatmaker is zeer geïnspireerd door Amerikaanse hiphop, en op zijn beurt weet hij met zijn vooruitstrevende producties de Amerikanen weer te inspireren. Direct na zijn optreden laat Scott zich naar de andere kant van het terrein brengen, om samen met Hudmo nog eens zijn Upper Echelon te doen. Hudson Mohawke heeft dan net met TNGHT's Higher Ground zijn publiek tot het kookpunt gebracht. De Schot ziet er goed uit. Van een schuchtere jongen met licht overgewicht is hij in de loop der jaren getransformeerd in een goedlachse, scherp ogende gast die met elke Texaanse straatrapper op stap kan. De trademark harde beats en drops met enorme subbassen zijn er nog, af en toe doorspekt met old school house en rave geluidjes en zelfs heel af en toe wat flarden UK garage. Hudmo is natuurlijk ook niet gek, hij weet wie er na hem komt, de Engelse geweldenaar DJ EZ.
Hoewel EZ in feite al zeker vijftien jaar meedraait, lijkt de dj in het Amsterdamse clubleven aan een revival bezig. Misschien wel gevoed door die uitzonderlijke sessie bij Boiler Room, waarin hij 3,5 uur lang liet zien op welk technisch verbluffend niveau hij staat. EZ scoorde onder andere op Dekmantels Lentekabinet en in Trouw, en ook Appelsap weet hij tot een kolkend einde te brengen. Zijn mixen zijn zo scherp en snel, het tempo verbluffend, en met zijn cue, fader en effecten op zijn mengwapen maakt hij veel meer dan je op de platen hoort. Echt een fenomeen, deze man, en hoewel hij geregeld voor bekende hitjes kiest (van Benga tot Artful Dodger), hoor je er nooit gemakzucht in terug. Voor het Colors podium zien we elke drie minuten een complete ontlading.
Zo had het met deze editie van Appelsap een stuk slechter kunnen aflopen. Een week geleden gonsde het weercijfer 1, terwijl uiteindelijk de zon de hele dag present was. Het programma leek op voorhand niet het allersterkste ooit, zeker ook met concurrentie van nieuwe festivals WOO HAH! en Encore (en Vestival, dat hier met een campagnevliegtuigje vloog). Over die buurtbewoners hebben we het niet eens meer. Appelsap trok - dat mag de conclusie zijn - vandaag aan het langste eind.