Een attractie op zich: dat is de stiekem toch best lange weg naar de top van de Wilhelminaberg. 508 treden staan er op de teller en vooral de jongelingen kunnen het niet laten om hardop iedere trede te tellen. Ondanks de vrij brede trappen gaat het soms ook mis. Een Engelse dame glijdt op de weg naar beneden uit en schreeuwt de nodige Engelse krachttermen. Haar partner ziet het in zijn ooghoek gebeuren, trekt zich er weinig van aan en loopt gewoon door. Het is vrij uitzonderlijk om een ander taaltje dan Limburgs te horen, want voor de rest zijn de traplopers voor het overgrote deel lokale bevolking die de jaarlijkse traditie 'Pinkpop op de berg kijken' voortzetten.

Het valt hun ook op dat het veel drukker is dan de jaren ervoor. De berg is voor een deel opgevuld met gedesillusioneerde Rolling Stones-fans, die als quasi-goedmakertje het concert van meer dan een halve kilometer bekijken. Dat valt niet mee, want de eerste deceptie begint al bovenaan de berg, waar het geluid een stuk slechter is te horen dan halverwege de trap. Het op- en aflopen is dan ook enorm, maar wie de Stones een minder warm hart toedraagt, gaat gewoon lekker op het topje van de berg zitten en ziet naast de zijkant van het podium ook nog wat van de lichtshow.

En opeens lijkt het alsof er iemand met de dimknop aan het spelen is. De schemering maakt plaats voor de nacht. Een schouwspel dat, gecombineerd met de warme gloed vanaf het terrein, een pracht is om te aanschouwen. The Rolling Stones zetten de toegift in, SnowWorld zet wat spotlampen aan. Geen overbodige luxe: voor de rest is de berg volledig onbelicht. You Can't Always Get What You Want klinkt. De ironie zal weinig mensen op deze niet-zo-eenzame hoogte ontgaan. Op zondag dezelfde taferelen bij Arctic Monkeys? Dat valt nog te zien.