Sam Smith, Lowlands Grolsch, vrijdag 15 augustus 2014

Vooraan op het Grolsch-podium staan de ventilatoren flink te loeien, maar hoe warm kan Sam Smith het hebben? Bij soulballads hoor je over het podium te glijden, de knieval te maken en vanaf de grond tot de hemel te smeken of 'ze' (of toch 'hij'?) alsjeblieft wil blijven. Waarop het publiek massaal in katzwijm valt, natuurlijk. Zo bombastisch brengt Sam Smith het - in ieder geval vandaag - niet: hij scharrelt om half twee 's middags rustig over het podium terwijl hij wat met zijn armen zwaait. Goed, dat hoeft ook helemaal niet, want Sam Smith heeft die Stem. Met hoofdletter S. De Stem die de hoogtes in schiet waar Whitney Houston verblijft (echt waar!) en de Stem die net zo graag weer de dieptes in duikt en alles haalt zonder ook maar een kraakje of een zucht.

Twee jaar geleden kenden we die Stem al. We hoorden hem al op de tracks van Disclosure en op het feelgoodlhitje 'La La La' van Naughty Boy. Inmiddels is ook het gezicht van Sam Smith bekend, zeker sinds de BBC hem begin dit jaar bovenaan hun talentenlijst The Sound of 2014 plaatste.

Het gros van de nummers doet de zoet coctail die Smith serveert echt pijn aan de tanden, maar in slotnummer 'Stay With Me' werkt het wél. Het is een brok-in-de-keel-vlinders-in-de-buik-ballad met precies die harmonieën die knikkende knieën opwekken en een groots meeblèr-bierhef-moment waarin hij zijn one-night-stand (tevergeefs) smeekt of ze toch niet wil blijven. Hij zingt het met een glimlach, waarop de handen van de uitstekend gevulde Grolsch al massaal de lucht in gaan. En dat als opener!

Naast de candlelight-versie van Disclosure-track 'Latch' waarin iedere spanning van het origineel ontbeert is het vooral een cover van 'Do I Wanna Know' die in het oog springt. Het blijft een geweldig nummer, maar bij de ijzerstrakke doch gezichtsloze backingband van Sam Smith ontbreekt de schwung volledig. Arctic Monkeys spelen het zoveel dwingender, slepender en opwindender. In deze uitvoering wordt het log, lomp en stijf.

Het is nog vroeg, maar de Grolsch staat al goed vol. Zoals dat een eerste festivaldag betaamt zijn het vooral de gretige tieners en festivalmaagden. Meeblèrende jongens, maar vooraan vooral juichende meisjes die vanochtend netjes lippenstift hebben opgedaan, met nog geen kreuk in het naveltruitje, een sigaretje in de ene hand en het eerste biertje in de andere. Ze juichen al bij opkomst van Smith, gooien hun handen in de lucht bij iedere loepzuivere uithaal en glimlachen verlegen terug bij iedere lach van Sam Smith.

Begrijpelijk, want Sam Smith is een aimabele gast met een paar hele sterke singles. Genoeg om zijn talentenstatus te rechtvaardigen? We zijn nu halverwege het jaar, en nu toch echt geneigd om Sam Smith-solo al af te schrijven voor de alternatieve popfestivals als Lowlands wegens het oversteken van die dunne scheidingslijn van groots naar grotesk. Die Stem heeft hij in ieder geval wel, en die reikt vandaag met gemak tot achterin de Grolsch. Hopelijk komt hij vanavond nog langs bij de Britse housebroertjes van Disclosure, waar de muzikale omlijsting zoveel spannender is.