ITGWO14: Erlend "arrivederci" Øye niet meer van Vlieland af te slaan

Noorse druif trakteert op mierzoete Italiaanse snoepjes

Timo Pisart ,

Die gekke Noorse druif van een Erlend Øye is de stamgast van Into The Great Wide Open. Hij zal maandag wel zo'n beetje van achter de toog vandaan moeten worden getrokken, het strand af gestuurd en het veer op gezet voordat Vlieland dit jaar van hem af is. Net als de afgelopen edities van het festival: hij kwam al in vele verschijningsvormen voorbij, de legendarische zegetocht met The Whitest Boy Alive (2010), de aanstekelijke neuzelshow met Kings of Convenience (2011) en een eerste ontmoeting met IJslands reggaeband Hjalmar (2012), wat resulteerde in zijn aanstaande soloalbum Legao. Hij was een jaartje afwezig, leerde ondertussen Italiaans en is nu weer terug om het Sportveld te openen. Ciao!

HET CONCERT:

Erlend Øye, Into The Great Wide Open, Sportveld, vrijdag 5 september

DE ACT:

"See you at the beach", grijnst Erlend Øye aan het einde van zijn show vandaag. We weten dat hij het meent, zo vaak belandde hij al lordronken tussen de kampvuren van Vlieland. Begin jaren nul verwierf de boomlange, jongensachtige Noorse zanger enige bekendheid met het akoestische zuchtfolkduo Kings Of Convenience, daar klapte hij vervolgens nog overheen met de aanstekelijk minimalistische funky indiepopband The Whitest Boy Alive. Hij doet het de laatste jaren vooral alleen. Onlangs verhuisde Øye naar Italië, leerde woordje-voor-woordje de taal en komt komende maand met het nieuwe album Legao, dat hij dan weer in IJsland opnam met reggaeband Hjalmar. Daarop ligt vandaag de focus met een akoestisch trio dat naast hemzelf bestaat uit een flinke baardmans op gitaar en toetsen en een pientere knaap op dwarsfluit en gitaar. Geen bas, geen drums, en daarmee vederlichte, tedere liedjes waar Øye vrolijk overheen zucht dat anderen vandaag het gewicht van de wereld maar moeten dragen, dat geld niet zo belangrijk is en dat liefde de baas is.

HET NUMMER:

En jawel, hij gaat er behoorlijk prat op dat hij Italiaans heeft geleerd. Hij sluit af met akoestisch discoliedje (die dwarsfluit!) La Prima Estate, covert vervolgens als piepklein toegiftje het "allermooiste romantische liedje ooit": Sapore Di Sale (de smaak van zout) van Gino Paoli, en geeft een vrolijk lesje Italiaans met Dico Ciao. Eigenlijk is dat het allerleukste liedje, een lesje Italiaans waar het hele Sportveld mee moet zingen, roepen en miauwen (!).

HET MOMENT:

Je zou zeggen: dit is de grote Erlend Øye-experience, maar precies op het juiste moment sommeert hij het gehele veld te gaan zitten (dat doen we gedwee) en verdwijnt hij even uit de spotlight om zijn toetsenist (van Hjalmar) solo een zachtmoedig IJslands liedje te laten spelen. Eigenlijk zit dat wel heel lekker, om drie uur 's middags op het Sportveld in het waterige zonnetje.

OOK OPMERKELIJK:

Zitten we net lekker, wil hij verdomme weer dat we opstaan. Øye: "Wat zijn jullie verdomme braaf! Kom op, hebben jullie nog geen koffie gehad? Ik wil dat jullie dansen en meezingen!"

HET PUBLIEK:

Eerder dit jaar speelde Erlend Øye al een vergelijkbare set op Motel Mozaïque, 's avonds in de Rotterdamse Schouwburg. Toen sloeg hij door in meligheid en verveling, maar met dit vrolijk meemiauwende publiek en op dit tijdstip? Iedereen lijkt er vrolijk van te worden. Even is dit de perfecte act op het perfecte tijdstip op de perfecte plek.

HET OORDEEL:

Het zijn mierzoete snoepjes waar Erlend Øye vandaag op trakteert, en aanvankelijk smaken ze heel lekker. Eet je er te veel? Dan word je toch wel een tikkeltje te misselijk. Dan verwens je na een uur dwarsfluit dat die olijke knaap dat verdomde rotding ergens steekt waar de zon niet schijnt, dat Øye weer eens wat peper in zijn reet stopt en wat meer gewicht geeft aan zijn muziek. Ook vandaag was die bleekneus hartstikke sympathiek hoor, daar niet van, maar zou het ooit nog zo legendarisch worden op Vlieland als met The Whitest Boy Alive in 2010, toen ze vér over hun curfew heen gingen en toegift op toegift stapelden? We pleiten voor een reünie in 2015, speciaal voor Vlieland. Arrivederci, Erlend! Zo niet volgend jaar, dan in ieder geval vannacht nog bij de kampvuren.

DE FOTO: