"See you at the beach", grijnst Erlend Øye aan het einde van zijn show vandaag. We weten dat hij het meent, zo vaak belandde hij al lordronken tussen de kampvuren van Vlieland. Begin jaren nul verwierf de boomlange, jongensachtige Noorse zanger enige bekendheid met het akoestische zuchtfolkduo Kings Of Convenience, daar klapte hij vervolgens nog overheen met de aanstekelijk minimalistische funky indiepopband The Whitest Boy Alive. Hij doet het de laatste jaren vooral alleen. Onlangs verhuisde Øye naar Italië, leerde woordje-voor-woordje de taal en komt komende maand met het nieuwe album Legao, dat hij dan weer in IJsland opnam met reggaeband Hjalmar. Daarop ligt vandaag de focus met een akoestisch trio dat naast hemzelf bestaat uit een flinke baardmans op gitaar en toetsen en een pientere knaap op dwarsfluit en gitaar. Geen bas, geen drums, en daarmee vederlichte, tedere liedjes waar Øye vrolijk overheen zucht dat anderen vandaag het gewicht van de wereld maar moeten dragen, dat geld niet zo belangrijk is en dat liefde de baas is.

Het zijn mierzoete snoepjes waar Erlend Øye vandaag op trakteert, en aanvankelijk smaken ze heel lekker. Eet je er te veel? Dan word je toch wel een tikkeltje te misselijk. Dan verwens je na een uur dwarsfluit dat die olijke knaap dat verdomde rotding ergens steekt waar de zon niet schijnt, dat Øye weer eens wat peper in zijn reet stopt en wat meer gewicht geeft aan zijn muziek. Ook vandaag was die bleekneus hartstikke sympathiek hoor, daar niet van, maar zou het ooit nog zo legendarisch worden op Vlieland als met The Whitest Boy Alive in 2010, toen ze vér over hun curfew heen gingen en toegift op toegift stapelden? We pleiten voor een reünie in 2015, speciaal voor Vlieland. Arrivederci, Erlend! Zo niet volgend jaar, dan in ieder geval vannacht nog bij de kampvuren.