HET CONCERT:
Katadreuffe, Noorderslag, Kelder, 18-01-2014

DE ACT:
Bij de trouwe aanhang rond Subroutine is Katadreuffe's debuutalbum Malconfort ontvangen als een meesterwerk. De band, vernoemd naar een personage van Bordewijk, is met zusterband Apneu een van de smaakmakers in de scene. Hoe zou dat hier uitpakken, naast alle mainstream-acts, en tegelijk met de bekendmaking van de Popprijs?

HET NUMMER:
Wel, om te beginnen klinkt het echt nergens naar. Het geluid staat loeihard, en de zanger juist heel zacht. De geluidsman is bovendien vergeten de pauzemuziek uit te zetten, wat na afloop van het eerste nummer nogal knullig aandoet. Maar gaandeweg wordt duidelijker wat Katadreuffe voor ogen heeft, met False Alarms als prototype: collectief gespeelde powerakkoorden, die soms ineens nerveus alle kanten op schieten. En dan is er die felle, onverstaanbare praatzang. Werkelijk geen woord komt daarvan over, maar het voelt alsof de band zich vreselijk opwindt, op een knorrige manier. Metal is het bepaald niet, eerder de meest agressieve indierock die je je kunt voorstellen.

HET MOMENT:
Dat is nu juist het probleem: er gebeurt voortdurend een heleboel tegelijk, maar alleen op de hyperkorte termijn. Aan dynamiek over de lengte van de set ontbreekt het wat.

HET PUBLIEK:
Onder de pak hem beet vijftig man hier veel collega-muzikanten en zo op het oog weinig 'echt' nieuw publiek.

HET OORDEEL:
Toch wel jammer, want Katadreuffe is een band met een stoer en uitdagend eigen geluid. Niet retro, niet pleasing.