CONCERT:
Elliphant, Eurosonic 2014, Simplon Main, donderdag 16 januari
DE ACT:
Ze mag dan Zweedse zijn, verder heeft Ellinor Olovsdotter niets te maken met die poppy landgenoten. Sterker nog, ze lijkt er alles aan te doen om die vergelijking zoveel mogelijk uit de weg te gaan: als Busta Rhymes en MIA een kindje zouden maken, zou het klinken als (zeker niet uitzien als: Olovsdotter heeft er ook al een modellencarriere opzitten) Elliphant. Scandi-rap met een scat die doet denken aan Selah Sue en beats die van Diplo's Mad Decent label lijken te komen. Geen wonder de Elliphant ep werd in Amerika uitgebracht door dat hitlabel. Zweedse post-Diplo Moombahton met een scattende Selah Sue met enorme ballen, de uzi-rap van Busta en de 'je-moet-niet-met-me-fucken' mentaliteit van MIA. Prima te behappen hoor; 'Make It Juicy' is de lazy swingende Moombahton (Sambahton?) hit die Missy Elliot nooit maakte, 'Tekkno Scene' zat al in de soundtrack van besteller game FIFA 2013 en 'Music Is Life' de radiohit die het moet gaan doen.
HET NUMMER:
'Music is life'. Het klinkt als de in vijf minuten bedachte slogan van een Amerikaans classic hits station, maar werkt wel als een tierelier: Elliphant heeft er een keurig radiohitje mee, dat met enige regelmaat overdag of 's avonds voorbij komt op 3FM. Het is dan ook een verdomd aanstekelijk ding met een Eeeeeejoooo-oooo refreintje dat makkelijk mee te zingen is. Het is het liedje dat haar naar Groningen bracht en waarvoor het publiek vanavond is gekomen.
HET MOMENT:
Lullig maar waar, maar het moment van Elliphant is net nadat de muziek is stilgevallen. Ze loopt van het podium af, maar komt met een ondeugende grijns weer teruggelopen. Niet om het publiek nog eens te bedanken, maar om de armen vol te laden met de blikjes bier die her en der op het podium staan. Deze b*tch laat zich door niemand de kaas van het brood eten.
HET PUBLIEK:
En toch is dat wel een beetje gebeurd vanavond want oef, het is wel duidelijk dat Elliphant niet zo gewend is aan het spelen van uitwedstrijden. Misschien dat ze in Stockholm kolkende mensenmassa's gewend is, maar in de Simplon is dat zeker niet het geval. Niet dat ze het niet probeert hoor integendeel: ze schreeuwt, commandeert, en vloekt tot wanhoop en frustratie de overhand krijgen en haar stem het af laat weten. Een fotograferende man op de voorste rij moet het ontgelden; hij wordt met driftige gebaren vriendelijk verzocht op te donderen.
HET OORDEEL:
Dus ze heeft het temperament, de connecties, de looks en de liedjes, maar toch... Tóch klopt er iets niet. Natuurlijk gebeurt er met een stilstaande dj en één springende Elliphant veel te weinig op het podium om een zaal los te krijgen, maar dat is niet het grootste probleem. Het grootste probleem is de geloofwaardigheid. Een Zweedse 'Me need to go down' horen zingen in een Jamaicaans accent is net zo geloofwaardig als Rene Froger die solliciteert bij de Wiener Staatsopera. Prima tracks - Elliphant gaat echt nog wel wat radiohits scoren - maar op het podium wil 't gewoon niet.
DE FOTO:
#ESNS14: Stampende Elliphant in porseleinkast maakt louter brokken
Zweedse heeft de liedjes, maar mist de geloofwaardigheid
Icona Pop, Avicii, Miike Snow, Lykke Li en NoNoNo. En natuurlijk de even onbekende als grote songwriter Max Martin, die achter de schermen meewerkte aan de grootste hits van de Backstreet Boys, Britney Spears, P!nk, Taylor Swift en Justin Bieber. Voor een land met nog geen tien miljoen inwoners is het altijd weer opvallend om te zien hoeveel Zweedse acts de laatste jaren internationaal zijn doorgebroken, of toch tenminste een hitje hadden. De volgende staat alweer te trappelen: met een ep plus een radiohitje op zak komt Elliphant naar Eurosonic.