The Black Keys, Down The Rabbit Hole, Hotot, zaterdag 28 juni 2014

Bluesrock-duo uit Ohio maakt na meerdere, redelijk puristische albums vanaf Brothers (2010) met succes de cross-over naar het grote publiek dankzij steeds bredere (en beter geproduceerde dankzij Dangermouse) albums en klappers als 'Tighten Up', 'Lonely Boy' en 'Gold On The Ceiling'. Dan Auerbach (zang en gitaar) en Patrick Carney (drums) ontvingen veel lof en talloze awards voor El Camino (2011) en ze hebben Spotify niet per se voor hun loopbaan nodig. Het dit jaar verschenen Turn Blue produceerde met 'Fever' weer een beste single. Live hebben ze een toetsenist en bassist bij zich, die echter nog achter Patricks drumkit staan geposteerd. Zo bezien is er niet zoveel veranderd.

The Black Keys eindigt de set met vier (hit)singles op rij en bij de tweede gaat de Hotot eindelijk los en hebben we voor het eerst het gevoel dat we hier een geraffineerde headliner aan het werk zien. 'Lonely Boy' is misschien wel hun meest meeslepende nummer en krijgt vandaag in ieder geval de meest meeslepende, begeesterde uitvoering mee. Na afloop laat Down The Rabbit Hole me toch een partij gejoel, gefluit en gejuich horen. Eindelijk kippenvel.

De met akoestische gitaar ingezette afsluiter 'Little Black Submarines' met z'n allen meezingen als slot van deze tweede DTRH-dag. Meer kippenvel en we wanen ons weer even in het stadion na de goal van Van Persie. De band laat het nogmaals kort stilvallen, het licht is uit en... dan gaat het toch versterkt los en eindelijk gaat het eerste bier door de lucht. Goede rauwe solo ook en tot slot gaat Auerbach er even bij zitten.

Auerbach vraagt nog even om hulp, maar het klaaglijk (want bluesy) gezongen 'Gold On The Ceiling' wordt sowieso massaal meegezongen. Het intro van de hit was al genoeg voor vermoedelijk het grootste gejuich/aantal decibel in het konijnenpark tot nu toe. Maar speelt de band dit niet een tandje te loom? Het publiek vindt het best. Wát een applaus.

Dat eet dus uit de handen van het Amerikaanse duo en flink ook. Ook in nummers als 'Nova Baby' slaat de applausmeter op tilt en gaan de meisjes op de schouders van de vriendjes en zwaait de Hotot naar de helden. Met deze set, en zeker de vier hits op rij als afsluiter worden de bezoekers op hun wenken bediend. De opbouw naar het eind is dusdanig, dat de mensen nu echt door het dolle heen zijn. Er is zoveel geklap en gejuich dat je denkt dat de band het niet meer kan maken om niet... Ah daar is de presentator en die wakkert de anticipatie nog verder aan, en verder en... zegt dan 'Dames en heren sorry.' Luidkeels boegeroep is dan je deel ja.

Zonde van de anti-climax na het mooie muzikale slot. Verder was dit een goede, oerdegelijke set vol met hits, die pas tegen het einde spetterde. Opvallend genoeg speelde The Black Keys maar drie nummers van de nieuwe plaat, wel vijf nummers van Brothers en van het gelauwerde El Camino (2011) komt zelfs tweederde voorbij. Je zou wat meer trots op recent eigen werk verwachten, maar misschien ligt break-up album Turn Blue (met opener van bijna 7 minuten) toch wat te moeilijk of gevoelig. Niet dat de band nu een set om te pleasen speelt, zo makkelijk is het nieuwe It's Up To You Now nu ook alweer niet en ze doen het evenmin voor de show. The Black Keys is simpelweg een band van twee gastjes uit Ohio die van blues en rock houden en daarvan hun vak hebben gemaakt. Misschien is het zonde dat ze live niet veel meerwaarde aan het songmateriaal weten te geven, maar het was goed en daarmee de headliner die deze dag verdiende. The show moves on. Morgen wacht Glastonbury. 'Thank you so much, we'll see you next time.' In het voorjaar komen ze terug voor een Nederlandse datum die ze nog niet mogen aankondigen.

Setlist
1. Dead And Gone
2. Next Girl
3. Run Right Back
4. Gold On The Ceiling
5. It's Up To You Now
6. Same Old Thing
7. Howlin' For You
8. Money Maker
9. Bullet In The Brain
10. Ten Cent Pistol
11. Strange Times
12. Nova Baby
13. She's Long Gone
14. Tighten Up
15. Fever
16. Lonely Boy
17. Little Black Submarines