Het had heel anders af kunnen lopen met Wild Beasts. De wilde, extatische energie van debuutplaat Limbo Panto had kunnen zorgen voor een implosie, maar Wild Beasts overleefde en vond een nieuwe vorm om hetzelfde verhaal te vertellen. Dit voorjaar verschijnt alweer hun vierde album. Present Tense is een doordachte, geconcentreerde plaat, die voor het eerst de computer als basis heeft. Tom Fleming: 'Bij het debuut had nog nooit iemand nagedacht over een computer in de studio. Op het tweede album gebruikten we een keyboard, op het derde drie synthesizers, maar dit album is echt op de computer ontstaan. Je moet je palet verbreden. Gitaar spelen we inmiddels te goed. Als ik een liedje hoor, weet ik precies waar de gitarist zijn vingers op de hals heeft staan. Met nieuwe instrumenten ga je weer opnieuw fouten maken, en dat is cruciaal.'

'Leo Abrahams, een jongen waarmee we veel samen werkte, nam elke dag een koffer vol apparaten mee naar de studio, dingen die zo uit Edward Scissorhands vandaan lijken te komen. Je weet niet wat het doet, maar probeer maar gewoon. Leo hielp ons ook bij de constructie van een song. Hij tekende soms zelfs een soort grafiek, of nog beter: een emotiegram. Dit is het verhaal dat je wilt vertellen, dit is de spanningsboog, waar moet de piek liggen? Dat is een heel concrete manier om over abstracte dingen te praten.' Het leidt tot wederom een plaat met enorm veel spanning en zeggingskracht, die je soms voorzichtig bekruipt en dan zomaar ineens onder je huid zit. Tot in de puntjes uitgedacht en doorgemeten, maar zoals gezegd: wel met ruimte voor fouten en toevalligheden. 'En toch maken we ons nog steeds een beetje druk over die laptop,' zegt Hayden Thorpe. 'Mag ie mee op het podium? Mogen mensen hem zien? Laten we wel wezen, het zal er nooit zo cool uitzien als een Fender Stratocaster.'

Cliché macho
Dat laatste heeft alles te maken met de mythe van de popmuziek, waar Wild Beasts sterk in gelooft. De muzikant is een soort illusionist, die op magische wijze iets tevoorschijn kan toveren dat de liefhebber nooit kan bevatten. 'De illusie van glamour in de popmuziek bestaat ook nog steeds', zegt Tom Fleming. 'En dat terwijl de meeste muzikanten gewoon arm zijn.' Thorpe: 'Het verschil tussen doodgewone gebeurtenissen en mythes is klein.' Een mooi voorbeeldje daarvan horen we in Wanderlust, het openingsnummer van de nieuwe plaat, waar halverwege ineens een zin klinkt die blijft hangen. 'Don't confuse me with someone who gives a fuck'. Een anti-politieke uitspraak, zo lijkt het.

'Een uiting van walging', noemt Fleming het zelf. Wat blijkt: 'Die zin is oorspronkelijk afkomstig van een buschauffeur, die een keer onze vaste bestuurder verving,' vertelt Fleming. 'Het bleek de grootste hork die ik ooit ontmoet heb. We hadden een show gehad, worden de volgende ochtend verfrommeld wakker in de tourbus, en ik knoop een praatje aan met die man. Ik vertelde hem dat ik me niet erg lekker voel, waarop hij zegt dat we niet moeten denken dat hem dat ook maar iets kan schelen. Die zin is het startpunt geworden van het eerste liedje dat we opnamen. Een mission statement voor dit album. Een uiting van walging. Het moment dat het mes voor het eerst omgedraaid wordt.'

Natuurlijk geeft Wild Beasts wel degelijk 'een fuck'. Jazeker, het kan soms een verademing zijn om je even over niets anders druk te maken dan het moment waarin je je bevindt. Al het rumoer, alle impulsen, alles verdwijnt even naar de achtergrond. Present tense, niet voor niets de titel van de plaat. Maar even later gaat het onderzoeken en ondervragen weer door. Vooral familie is dit keer een populair onderwerp. Het regent verwijzingen naar zwangerschappen en pasgeborenen. En opnieuw zet Wild Beasts de aanval in op de traditionele man-vrouw rolverdeling. Of beter: de clichématige blik daarop. Jesus was a woman, klinkt het ergens. En een van de songs gaat over Ric 'Nature Boy' Flair, een beroemde Amerikaanse showworstelaar. Zo'n clown, die zijn tegenstander te lijf ging met de stoeltjes van het publiek.

'Toen ik een jaar of negen was, keek ik daar heel graag naar', herinnert Tom Fleming zich. 'Het is niet sarcastisch bedoeld hoor, het is een soort nostalgie. Tegelijk zie ik mezelf nu terugkijken op het manbeeld dat me toen aangesmeerd werd. Mannen horen enorme spieren te hebben, problemen lossen ze op met geweld, dat is natuurlijk onzin. Het is ook een verhaal over verhalen. Over het feit dat er tegenwoordig geen helden meer zijn, maar dat we allemaal de hoofdrol spelen in ons eigen Ricky Lake sensatieverhaal.'