"Met Love Letters ging ik de strijd aan met mijn grootste angst aan", grapt Joe Mount, frontman en songwriter van Metronomy, een Britse act die stiekem toch alweer vier albums bezig is. In hun thuisland werden ze behoorlijk gewaardeerd, onder andere met een Mercury Awards nominatie voor hun derde album The English Riviera. Hun bestaan ging tot nu toe een beetje aan Nederland voorbij. Zo tekenden ze ooit voor een van de minst geruchtmakende shows ooit op London Calling, in een angstaanjagend lege grote zaal van Paradiso, om een uur of twee. Die grootste angst waar Mount het over heeft? "Toen we net begonnen was het dankzij Amy Winehouse hip om soul te maken. Dat wilde ik absoluut niet, met de trend mee. Nu dacht ik: wat als ik nu wel met soul aan de slag ga, op mijn manier, wat gebeurt er dan?"

New rave
Metronomy werd indertijd bij een andere trend geschaard: new rave. Na een paar jaar druistige gitaarbands, begonnen acts als Klaxons en Shit Robot te stoeien met elektronische elementen, en omdat Metronomy ook met synthesizers speelde, kwamen ze op de grote hoop terecht. Met die substroming werd het niks, en Metronomy bewoog zich een heel andere, eigenzinniger kant op. Dat derde album The English Riviera is echt een bijzondere plaat, waarop Mount de Engelse kust voorstelt als een soort zomers strandoord. Heel erg Engels, zomers relaxt, maar ook spannend en rafelig. The Look werd de bekendste song, maar een hit is het niet. Dat komt misschien ook wel doordat Joe Mount graag alles net even anders doet. Dat geldt zeker ook voor het nieuwe album, dat vol staat met gekke knipogen en vreemde producties.

Mount: "Als je songs schrijft, ben je altijd in verleiding trucs te gebruiken waarmee je een liedje laat knallen. Ik vind het juist interessant om me in te houden, en te kijken wat er dan gebeurt. Een goed voorbeeld daarvan is het tweede album van de Amerikaanse rap-act Clipse, geproduceerd door The Neptunes. De producties zijn zo ongelofelijk minimalistisch, alles wat je wilt dat gebeurt, gebeurt niet. Juist daardoor is het continu spannend. Het kan je echt van een song laten houden. Of haten. Maar in elk geval iets. Voor deze meeste van deze songs trok ik me terug in een kamer met alles wat ik nodig had. Ik zag de drumcomputer lopen, en begon te spelen tot er een song ontstond. Ik heb er heel bewust voor gekozen alles op te nemen in een analoge studio, Toe Rag, vooral bekend van garagerockplaten."

Shoop shoop do-aah
Die drumcomputer voelt inderdaad vaak als de start van een liedje. In I'm Aquarius bijvoorbeeld, een minimalistische track met een klassiek Cher-achtig Shoop Shoop Do-Aaah koortje. Super catchy, maar door de productie er omheen helemaal niet hitgevoelig. Daarna volgt Monstrous, nog meer uitgekleed. Je hoort een goedkoop klinkende beat en een pianomelodie vol met kleine foutjes. "Hold on tight to everything you love", zingt Joe Mount. "Honestly, it's all I'm thinking of." Een emotionele kreet die past bij de thematiek van de plaat: communicatie. Echte communicatie. In openingsnummer The Upsetter zingt Mount: “It got so cold at night, I gotta beam a message to you.” “Het gaat inderdaad over contact leggen met iemand die je lief is. Ik ben veel op reis geweest de laatste jaren. Je kunt tegenwoordig natuurlijk veel makkelijker contact onderhouden, maar je bent nog altijd afhankelijk van iets stoms als een internetconnectie. Het grappige is: ik hoor mezelf over brieven schrijven, over hoe je ‘in mijn tijd’ nog geen email kon versturen, over hoe we nog geen solide verbinding hadden, altijd en overal. Dan denk ik: hoor mij nou, ik word oud.”

Metronomy staat op Best Kept Secret 2014 (20 - 22 juni), het album Love Letters is inmiddels uit.