Haar songs zijn pikzwart - soms op het pathetische af - en verhalen over misgelopen liefdes en de donkere kanten van het leven, maar wie Elena Tonra voor het eerst spreekt zal zich even verbazen. Een droevige indruk maakt ze vandaag in Amsterdam namelijk bepaald niet. Wat ingetogen wellicht, maar Tonra is vooral ook een opgewekt en jong (23) meisje dat af en toe peinzend aan een piepkleine neuspiercing frunnikt en giechelt bij de helft van de vragen. Althans, in eerste instantie. Naarmate het gesprek vordert, blijkt er toch wat meer achter dat enthousiaste gezichtje te schuilen.

Ik ben een big sucker voor liefdesverhalen, en hoorde dat Daughter toch enigszins een romantisch verleden heeft.
Ze giechelt.

Hoe kennen jij en Igor [Haefeli, haar vriend en gitarist van Daughter] elkaar?
"Het is eigenlijk een heel saai verhaal: we kennen elkaar van een cursus. Nee, het was geen liefde op het eerste gezicht, ik hoorde geen harpen en violen. Maar hij leende me zijn gitaarklem, dat kan ik me nog herinneren. Daarvoor trad ik altijd in mijn eentje op, als een meisje met een akoestische gitaar. Ik voelde me er niet bepaald comfortabel bij, maar juist heel eenzaam en muzikaal beperkt. Eerst bloeide de liefde op tussen Igor en mij, vervolgens vroeg ik hem een paar shows mee te spelen. Dat is voor mij en Igor de geboorte geweest van Daughter... Eh, dat klinkt cheesy, hè?"

Heeft hij je muzikaal veranderd?
"Jazeker, hij bekijkt de muziek vanuit een heel ander perspectief. Hij heeft een hele elektronische en experimentele achtergrond. Mijn vader luisterde juist naar Neil Young? Igor gebruikt ontzettend veel effecten en brengt atmosfeer en weidse lagen naar Daughter."

..waar jij de liedjes inbrengt?
"Ja, de teksten, de 'lines in between the blanks'. En Remi [Aguilella, de drummer] beroert overduidelijk de tribal drums op de achtergrond."

Hoe voelt Igor zich bij je teksten? Het zijn net break-up-liedjes.
"Veel liedjes lijken daar wellicht over te gaan, maar ze gaan eerder over de donkere gedachtes en periodes in een relatie."

Nou ja, je zingt dingen als 'Don't bring tomorrow, cause I'll lose you' en 'Now we are strangers', het album heet niet voor niets "If You Leave". Ik kan me niet voorstellen dat dat hem niets doet.
Ze giechelt weer. "Eh, dat zul je aan hem moeten vragen." Vervolgens, serieuzer: "Ik geef mijn geheimen bloot in onze muziek, maar we stellen elkaar niet teveel vragen. Hij zal me nooit vragen: 'Waar gaat dit over?' of 'Waar heb je het in godsnaam over, jij crazy woman!'. Gelukkig maar, want anders zou hij mijn creativiteit kunnen smoren."

Iets anders. In Youth zing je: 'We are the wild youth, chasing visions of our futures.' Wie wilde je als jongere later worden?
"Ik had geen enkele richting in mijn leven. Ik wilde niet gaan studeren, en had gitaar leren spelen. Het werd muziek óf niets, dat was een hele rare worsteling. Ik had geen idee hoe ik dat moest aanpakken, dus ging ik maar een songwriting-cursus doen. Ik denk niet dat ik er wat heb geleerd, maar ik heb in ieder geval Igor leren kennen."

Heb je een wilde jeugd gehad?
"Nee, helemaal niet. Ik had een hele fijne jeugd met een grote familie. Als tiener denk je dat je onoverwinnelijk bent, onverwoestbaar. Daar word je roekeloos van. Het moment waarop je beseft dat je níet voor altijd gaat leven, daar gaat Youth over."

Ik kan me zo voorstellen dat je je als tourende muzikant af en toe ook baldadig of onverwoestbaar voelt, bijvoorbeeld als je voor een paar duizend man staat te spelen.
"Oh nee, integendeel. We zijn hele pessimistische mensen en kijken op de donkere kant van het leven. Als ik een show doe, van welke grootte dan ook, voel ik vooral angst. Ik ben geen natuurlijke performer en vind het nog steeds ontmoedigend om op een podium te staan, te worden geconfronteerd met het publiek. Anderzijds, als ik zie hoe het publiek zich verbindt met de liedjes, dat is het beste gevoel ter wereld: ze begrijpen me, en voelen misschien wel hetzelfde als ik voel."