Waarschijnlijk weet je het nog precies: hoe je als piepjonge tiener voor het eerst écht verliefd werd, en vooral hoe uiteindelijk je hart keihard gebroken werd. Het was niet meer dan puppyliefde, jullie pasten niet bij elkaar en éigenlijk was het meisje of de jongen in kwestie helemaal niet zo fantastisch, maar dat maakte niet uit: maandenlang was je van slag, en lag je op bed met het hoofd in de kussens te janken. Waarom je dit toch leest in een muziekbespreking? Ja, jongeren kunnen zich verschrikkelijk verliezen in een gebroken hart en met compleet gebrek aan relativeringsvermogen zwelgen in klein leed en precies dat gevoel, dat weet Daughter met debuutalbum If You Leave te vatten. Ben je daar tot op het bot allergisch voor, dan adviseer ik If You Leave vooral links te laten liggen. Kun je er echter in meegaan, dan zou dit emo-album zich zomaar kunnen ontpoppen tot een parel van een plaat.
Een stel aanstellers
Want laten we wel wezen: Daughter bestaat uit een stel aanstellers, met als middelpunt de drieëntwintigjarige zangeres Elena Tonra. Wat ze zoal te vertellen heeft? In interviews zegt ze graag dat het niet zozeer broken-hearted-songs betreft, maar dat zijn het wel degelijk. In opener Winter zingt Tonra: “And we were in flames, I needed you to run through my veins like disease.” In Human kermt ze dat ze aan het sterven is, in Youth hoe haar binnenste in brand staat door mislukte liefdes. In prijsnummer Smother weent ze zachtjes het top- (of diepte-)punt: “I sometimes wish I’d stayed inside my mother never to come out.”
Eerlijkheid gebiedt te bekennen dat ook de meeste mensen jaren na dat eerste gebroken hart enige moeite hebben met zo’n gebrek aan zelfrelativering op If You Leave, maar ook dan is het een hele mooie plaat. Muzikaal is Daughter namelijk van een hele andere orde dan bijvoorbeeld de pathetische Damien Rice of het debuut van Bon “Skinny Love” Iver. Ten eerste kent If You Leave niet zulke simpele behapbare hooks maar ingewikkeldere melodieën die tijd nodig hebben om tot bloei te komen, en ten tweede heeft If You Leave een veel gelaagder geluid dat meer wegheeft van ambient post-rock dan huilfolk. Meestal beginnen de songs verstild, om halverwege te exploderen in sonisch geweld vol tribal drums en vervolgens weer terug te vallen in zachte pracht met niets dan zweverige gitaartjes die over de zang heen waaieren. Die contrasten maken If You Leave zo sterk. Juist omdat Tonra in Smother eerst van veraf en gedompeld in galm lijkt te zingen, komt het even later zo hard binnen wanneer haar stem opeens een heel andere lijkt, van dichtbij fluisterend en gortdroog. En dan zijn er nog de momenten dat Daughter – heel eventjes – klinkt als Ben Howard, bij wie de band ook regelmatig in het voorprogramma heeft gestaan: in Tomorrow worden de koortjes krachtig geschreeuwd, het daaropvolgende Human begint zelfs al met een hoger tempo om pas in het refrein gas terug te nemen.
Zwelgend de tranen stelpen
Gelaagd geluid of niet, If You Leave is en blijft dankzij de wat kwezelige thematiek een echte adolescentenplaat. Sommigen zullen afvragen: is Elena Tonra wel de “real deal”, meent ze wat ze zingt en ziet ze het daadwerkelijk zo gitzwart? Laten we hopen van niet, want ze is al jaren samen met de gitarist en producer Igor Haefeli. Maar dat maakt niet uit: zwelgen in je eerste liefdesverdriet doe je op geen muziek zo intens als op deze plaat. Wedden dat duizenden tieners met gebroken harten de komende tijd If You Leave opzetten wanneer ze hun gezicht in de kussens duwen om de tranen te stelpen? En wedden dat precies zij vooraan staan wanneer Daughter bij Motel Mozaique komt optreden? Vergeet niet zakdoekjes mee te nemen.
If You Leave van Daughter verschijnt vandaag bij Beggars en is nu te beluisteren op de Luisterpaal.