The Lumineers, Lowlands Alpha, zaterdag 17 augustus 2013 

Eigenlijk Dylans 'Subterranean Homesick Blues', maar qua eigen materiaal (en publieksrespons) steekt 'Ho Hey' ver boven de rest van de set uit. Tel de songwriting, het swingende, vrolijkmakende en de herkenbaarheidsfactor bij elkaar op en je hebt deze MEGAhit.

Hoe vooropgezet ook (ze doen dit elk optreden): het idee om met drie man, trommel, xylofoon en gitaar de nummers 'Darlene' en 'Elouise' in het publiek te spelen is slim. Het publiek vindt het geweldig en de wat ingekakte set had het eigenlijk ook hard nodig.

In slotnummer 'Big Parade' wordt de band uitgebreid toegejuicht als ze stilvallen in een mime-act, wat de uitzinnigheid alleen maar doet toenemen en de Alpha laat ontploffen als ze weer verder spelen.

De Apha is verwachtingsvol overvol gestroomd en je zou zeggen dat het inkoppen geblazen is. Dat doet de band gedeeltelijk. De adoratie golft door de tent. Sommigen hebben attributen meegenomen om die liefde te tonen, waaronder een duo met twee borden met 'Ho' en 'Hey' erop. Drummer Jeremiah Fraites klimt omlaag en ontvangt ze in dankbaarheid. Hij geeft Hey aan celliste Neyla Pekarek en neemt zelf Ho, waardoor de Alpha de boodschap Hey Ho meekrijgt. Maar hé, je hebt niet snel teveel odes aan The Ramones.

Wat opvalt is dat nadat als vierde nummer de grote hit gespeeld werd, het eerste publiek de tent verlaat. Wellicht handig die wat lager op de setlist te zetten om de 'been there heard that' reactie te vermijden. Na het zesde en achtste nummer vertrekken nog meer mensen. Niettemin gaat de Alpha tot en met de laatste noot met enige regelmaat uit het dak. Veel tienermeisjes, veel vriendjes van, maar ook veertigers staan de nummers woordelijk mee te zingen.

Met zo'n publiek en pas die ene plaat op zak, kan deze band nog veel groter worden. Dan hebben ze wel nog meer goede nummers nodig die in de buurt van 'Ho Hey' en 'Stubborn Love' komen. Meneer Schultz mag wel een beetje op de maniertjes letten, een tikje hooghartig en op de autopilot (in de praatjes) is het wel. Hij is het type dat de microfoonstandaard expres te hoog zet, zodat hij op (uit?) zijn tenen moet zingen en het publiek tegen zijn vooruitgestoken kin moet aankijken. Zijn stem is dik in orde voor dit werk, maar celliste Pekarek zou die best wat meer mogen aanvullen. In de samenzang valt ze bijna weg. Als ze heel even de solo-zang mag pakken, snap je meteen dat The Lumineers gebaat zou zijn bij meer variatie bij de zang.