De Speeldoos, ITGWO Sportveld, zondag 8 september 2013
#GWO13: De fucking Speeldoos is de allerleukste band van Nederland
Vanaf nu is het wachten op derde editie
"Bert, niet daar! Nee, niet op het podium, dat is verboden!" Maar nee hoor, majestueus staat hij daar. Dit is míjn moment, lijkt hij te zeggen. De hond van Roos Rebergen staat pontificaal op het podium tijdens verreweg de leukste show van Into The Great Wide Open 2013. Professioneel knullig, noemen we dat. Hield de Speeldoos maar nooit meer op.
HET CONCERT:
DE ACT:
"Dans nu allemaal op je allerlelijkst", zo vroeg Typhoon twee dagen geleden op de Tokkelbaan. Roos en Torre (we mogen ze inmiddels bij hun voornaam noemen) hadden de wedstrijd met gemak gewonnen. En dat is een compliment. "Wij zijn de fucking Speeldoos, en dit is ons allerlaatste optreden", kirt Roos. De creatieve breinen van De Staat en Roosbeef sloegen alweer vier jaar geleden hun handen ineen voor het geniale EP'tje De Speeldoos, geïnspireerd op teksten van verstandelijk beperkten. Ze deden slechts enkele shows voordat het was gedaan, maar gelukkig kwam begin dit jaar een vervolg met, jawel, De Tweede Speeldoos en een uitgebreidere tour. Die tour sluiten ze vandaag af op het Sportveld met misschien wel hun allerbeste optreden tot nu toe.
HET NUMMER:
Het zijn er zoveel. Discotheek is een HIT, met zo'n heerlijke disco-baslijn en drumbeat en slechts enkele regels tekst. Maar die zeggen genoeg. Iemand Dood is een ondergewaardeerde Nederpopklassieker. Het begint als een holbewonersversie van De Staat, en dan komt dat fenomenale, basale refrein, aangedikt met een zwaar kerkorgel. "Het is al vaker gebeurd, iemand dood, iemand dood." Maar toch, hét nummer van de dag is de reprise van Dansen Met Jou als slotnummer, met nog één keer die gekke dansjes, de plagerige knipogen van Torre en Roos en een geniaal eenvoudige percussiesolo van Tim van Oosten. Glimlach gegarandeerd.
HET MOMENT:
Maar er zijn wel meer van die glimlachmomenten. Prachtig is vooral het intieme liedje Scheld Me Kwijt. In het publiek staan piepjonge kinderen alles woord voor woord mee te zingen, en jawel, dat valt ook Roos zelf op. Ze legt het liedje stil, hengelt de kinderen het podium op om mee te zingen en laat vervolgens hén de rest van het liedje doen. Vals als een kraai, natuurlijk maar dat past perfect bij de tekst. "Scheld me kwijt, mijn onhandigheid."
OOK OPMERKELIJK:
En dan hebben we nog die hond van Roos, Bert, die al meteen over het podium begint te wandelen. Zo tussen de gitaarpedalen door naar de rand van het podium. Alles aan De Speeldoos is kneuterig, van de lullige orgeltjes tot die snijdende grapjes tussendoor tot de hakkelig gespeelde surf-cover van Dracula uit 1964, van Nederlandstalige beatgroep ZZ & De Maskers. Maar vergis je niet: de show steekt van begin tot einde vernuftig in elkaar en de band die achter Roos en Torre staat (nog eens drie vijfde van De Staat en Tim van Oosten van Roosbeef) is monsterlijk strak.
HET PUBLIEK:
De Speeldoos is geschikt voor kinderen van 1 tot 111, en ze genieten allemaal mee op Vlieland.
HET OORDEEL:
Ja, volkomen kut, natuurlijk. Jezus is de zoon van God en De Speeldoos is de allerleukste band van Nederland. We hebben die fucking Speeldoos al lang en breed in ons hart gesloten, dus wetend dat dit het laatste optreden was? Dat doet pijn, als het afscheid van een goede vriend die verhuist naar de andere kant van de wereld. We moeten verder in de wetenschap dat het wel weer even zal duren voor een volgend weerzien. We moeten het doen met de troost dat we De Staat en Roosbeef al snel weer afzonderlijk op de bühne kunnen aanschouwen. Maar uiteindelijk is het natuurlijk wachten geblazen op De Derde fucking Speeldoos.