Elephant Stone, Into the Great Wide Open, Sportveld, zaterdag 7 september 2013 

Canadees Rishi Dhir zat jaren in een band genaamd The High Dials, voornamelijk bekend in Noord-Amerika. Zijn achternaam verraadt een Indiase achtergrond, en die is verschrikkelijk belangrijk in zijn eigen band: Elephant Stone. Binnenkort verschijnt het titelloze tweede album, dat teruggrijpt op de Oosterse experimenten van The Beatles, met Elliott Smith-achtige subtiele zang en af en toe kleine hoofdknikjes naar de Britse popmuziek van begin jaren negentig.

Vergeet de nu-volgende observatie direct na lezing: Love The Sinner, Hate The Sin heeft dezelfde akkoorden als die ene grote hit van Mel C en Bryan Adams. Gouden akkoorden, zo blijkt, want ook Elephant Stone brengen ze tot hun meest pakkende popsong. Licht psychedelisch, clean gespeeld maar zeker live lekker stuwend.

Na een matig openingsnummer en de ijzersterke single Setting Sun komt het moment waar iedereen op wacht: Rishi legt de basgitaar (die hij uitstekend beheerst) opzij en grijpt de sitar die daar al de hele tijd zo aanlokkelijk lag. Een klassiek instrument met een ongelooflijke uitstraling en een uniek onvast psychedelisch geluid. Rishi bespeelt hem zoals het hoort. Op een plateau met een kleedje, de benen gekruist.

De band stijgt vooral boven zich uit in de meer jam-achtige songs, met het lange, diepe slotnummer als hoogtepunt. Natuurlijk, de drones komen uit de iPad, maar de rest is meeslepend live.

Voor bijna iedereen zal dit een eerste kennismaking zijn met Elephant Stone. Vroeg in de middag trekt de band een aandachtig, dankbaar publiek.

De nieuwe Elephant Stone is een prima plaat. Mooi geluid, goed gespeeld, een paar sterke songs, gewoon goed. Maar op het podium overstijgt deze band dat met gemak. Ze doen nu een redelijk groot introductietourtje in Nederland, dat gaat zeker een vervolg krijgen.