Claw Boys Claw, Into The Great Wide Open, Sportveld, vrijdag 6 september
#GWO13: Geen zand in de rockmachine van Claw Boys Claw
Podiumbeest Peter te Bos steelt de show
"Whiskey! Girls! Playboy Models! Money! Fun!", schreeuwt Peter te Bos blijmoedig in Business, openingsnummer van debuutalbum Shocking Shades Of Claw Boys Claw uit 1984. Bijna dertig jaar verder lijkt de Amsterdamse frontman weinig veranderd. Nog altijd is hij de lolbroek, de branieschopper, degene die grenzen verlegt en vooral de drijvende kracht achter een van Nederlands oudste en beste rockbands.
HET CONCERT:
DE ACT:
Archetypische Amsterdamse rock- en garagepunkband. Leverde al twaalf albums af, waarvan twee sinds ze in 2007 weer bijeenkwamen. Zanger Peter te Bos en gitarist John Cameron zagen de ritmesectie nogal eens van bezetting wisselen. Drummer Jeroen Kleijn (bekend uit de Excelsior stal) is de jongste aanwinst, bassist Marcus Bruystens is sinds 2007 van de partij. Te Bos is de eeuwige rebel, de man die als Jan Smeets zegt dat er geen blik op het Pinkpop-terrein mag, ze gretig het publiek in gooit. Die als de organisatie nerveus zegt dat je absoluut niet het publiek in mag en om 23.00 uur klaar moet zijn, precies het tegenovergestelde doet. Iemand die tien minuten te lang doorgaat en - terwijl de crew wil ombouwen naar Chic - achteloos nog een toegift afdwingt. Gewoon uit principe en omdat het leuk is. Een karakteristieke frontman kortom, zoals je maar weinig tegenkomt.
HET NUMMER:
Hier zou je op voorhand Rosie verwachten, maar die komt vandaag toch niet zo goed over. Juist Rosie had hier het hele Sportveld in een warme gloed moeten onderdompelen, maar het sloeg koud neer na de eerste rijen (Te Bos had vandaag ook de stem niet daarvoor). Vandaag komen veel nummers, zelfs veel nieuwe stukken als Power Breakfast beter uit de verf. Het slotstuk waarin Claw Boys Claw stevig gas geeft met het nieuwe Wade, Weatherman en het opwindend gespeelde oudje Indian Wallpaper mag er ook zijn. Toch valt hier de keuze op Wild Voodoo van het minder opvallende album Angelbite uit 1990. Te Bos trekt de trukendoos open, gooit er een stukje Le Freak in (niet zijn enige Chic hint van vandaag). Het is een fenomenale, gemene rocker waarin de hele band zich laat zien.
HET MOMENT:
Net voordat de band Wade instart, moet Te Bos "even wat doen". Hij beent van het podium, want er "zit een decorstuk in de weg". Niet veel later heeft hij het woord GREAT uit het festivallogo buitgemaakt, wat na een korte showronde onder zijn voeten eindigt. Het is exemplarisch voor de niet aflatende rebel in de man. Never a dull moment with Peter.
OOK OPMERKELIJK:
Aan het eind van My Beautiful Carpet snelt Te Bos nog even het publiek in, hoewel het microfoonsnoer maar zoveel meter Sportveld toelaat.
HET PUBLIEK:
Massaal opgekomen, tweederde van het veld vullend, maar vooral op de eerste rijen meerockend.
HET OORDEEL:
Je moet hem af en toe wat beteugelen die Te Bos, zo weten zijn bandleden. Als hij aan een anekdote over de afgelopen nacht begint, zetten ze vast Halibut in. Ze kennen hun pappenheimer. Van alle Nederlandse reünies is dit toch een van de meer geslaagde en bovendien eentje met uithoudingsvermogen. Met twee verse leden ronkt Claw Boys Claw nog als vanouds. Er zit nog altijd opvallend weinig zand in de raderen van de oude rockmachine.