HET CONCERT:
Efterklang, Tokkelbaan, Into The Great White Open, vrijdag 6 september 2013
DE ACT:
Vier jaar terug stond Efterklang al op de allereerste editie van Into The Great Wide Open. De ontwikkeling van de band sindsdien is als een boemerang: aanvankelijk maakten de Denen veelal zwaarmoedige, verstilde folktronica met een orkestrale inslag die graag werd vergeleken met Sigur Ros. Met Magic Chairs in 2010 maakten ze een uplifting indiepopmeesterwerkje en Piramida uit 2012 is weer meer ingetogen en donker. Vandaag putten de Denen evenredig uit hun oeuvre, met gulle glimlach en vrolijke snor gespeeld.
#GWO13: Efterklang schittert in het duister
Deense pracht uit kleine kartonnen doos
Wat een gesoigneerde jongeman is Casper Clausen, voorman van Efterklang. De Deen is keurig in roomwit pak gestoken, vlinderstrikje, Bordeaux-rode zakdoek in zijn borstzak en de helft van de show staat hij daar maar op het podium. Gewoon te staan, glimlachend opgaand in de muziek. Maar Efterklang klinkt vandaag in de nacht melancholischer en zwaarder dan die glimlach doet vermoeden.
HET NUMMER:
Modern Drift is het allerbeste popliedje dat ze ooit schreven. Het is funky, melancholisch en verheffend tegelijk. Ze bouwen het vandaag zorgvuldig uit, van die stemmige pianolijn via stuwende percussie naar behoorlijk soulvolle akkoorden en Clausen hangt zijn gezicht recht in een felle spot. Dan valt ook op hoe belangrijk de gesyncopeerde ritmes eigenlijk zijn voor Efterklang, veel belangrijker ook dan bij hun Scandinavische genregenoten. Sterker nog: af en toe flirten de Denen voorzichtig met slomo-funk. Black Summer bijvoorbeeld, met dat kopstemrefreintje en David Gilmour-gitaartje, en het al even ritmische Raincoats en Step Aside, met een Radiohead-achtige drumcomputerbeat.
HET MOMENT:
Daar komt hij weer tevoorschijn getoverd: die kartonnen doos. Wie Efterklang de laatste jaren vaker live heeft gezien - bijvoorbeeld op Best Kept Secret - weet het al: de Denen vragen iedere show weer aan het publiek om spullen in een doos te doen. Met een grijns nemen ze die mee naar het volgende optreden om het daar uit te delen. Ongetwijfeld vanuit de gedachte dat we eigenlijk allemaal verbonden zijn. Wat kwam er mee uit Nijmegen en maakte de oversteek naar Vlieland? Nou ja, een sok, een soort sambabal, een stel drankbonnen en een 3D-brilletje, dat Clausen zelf laconiek opzet.
HET PUBLIEK:
Dat heeft nog geen uur eerder gezien hoe Typhoon de Tokkelbaan afbrak, en dan is Efterklang wel een hele andere koek. Vooraan laten mensen zich met open mond overrompelen door de Deense pracht, maar er is ook een borrel gaande met ouwehoerend en oesterslurpend volk.
HET OORDEEL:
Dat Efterklang in de postrock-finale de weg wat kwijtraakt, is ze vergeven. Op Best Kept Secret viel de muziek een beetje dood, zo midden op de dag in het volle zonlicht. Deze Denen moet je in het donker ondergaan, en juist daarom werkt de set op Into The Great Wide Open zo goed, met een felle, vrij extreme lichtshow en een paar magische momenten. Nu al benieuwd wat die kartonnen doos ons de volgende keer biedt.