Muziek:
De vijf mannen uit Manchester maken gebruik van dromerige soundscapes aangestuwd door enorme galm. Golvende gitaren met enorme echo's mengen zich met de zang van James Lee, wiens stem gekenmerkt wordt door een zeer verdrietige toon. De band werkt nog aan een debuutalbum. 

Plus:
De zanger mengt zich bij de start zonder dat er een bandlid het podium heeft betreden, tussen het eerste groepje bezoekers voor het podium. Met behulp van een megafoon start hij met dikke rode lippenstift op zijn lippen en volledig in het zwart gekleed de show. Jamie Lee trekt naarmate de act vordert steeds meer gekke bekken, met een soort Tom Green-achtige look en -joligheid lijkt hij zwaar opgetogen ondanks de trieste liedjes waar hij zijn woede en verdriet in blootgeeft. Het stemgeluid van de frontman neemt je mee naar een bijzondere dromerige hoogte. Lee vindt het tussendoor nog zeer leuk om de sirene van zijn megafoon door de speakers te laten horen en een paar nummers in zijn blote bast te zingen. Hier en daar lijkt het  bijna de soundtrack van een film te zijn.

Min:
De band heeft duidelijk smaakmaker Lee nodig, anders was het een show die zeker wat zwaar en melancholisch was met weinig pit. Door zijn vrolijke performance bleef het luchtig. De rest van de band stond er bijzonder passief bij. 

Conclusie:
Tussen de nummers door geeft de frontman de toetsenist een volle zoen op de mond, Money is liefde. En schoonheid en droevigheid. Zonder smaakmaker Lee, die na nummer vier, zijn shirt uit trok zou de act een stuk minder levendig geweest zijn. Ze hebben een mooie sound, maar met de galm zou het zo af en toe wel wat minder mogen. Voor een  opener van het Best Kept Secret in Stage Three was het wel wat zwaar, maar de glimlach van de frontman maakt alles goed. 

Cijfer:
7-