DAG 6
ZATERDAG 17 MAART
NEW YORK

Wat kan een mens moe zijn. Mijn oogleden hangen half voor mijn ogen. Het liefst was ik nu in het verleidelijke bed achter me gedoken om daar morgenochtend pas weer uit te komen. Maar dat gaan we niet doen, ik kom hier niet om in bed te liggen. Vreemd genoeg slaap ik maar vier uur per nacht, elke dag wordt ik ruim voordat mijn wekker gaat wakker. Zelfs hier in New York, waar ik overdag niets hoef te doen, waar ik een lekker bed heb en donkere gordijnen.

Gisteren werd ik om vijf uur in de ochtend in Austin opgehaald door een carservice, een soort luxe privé-taxi. Geregeld door de manager van Junkie XL. Dat was de enige manier om Austin op dit tijdstip uit te komen. De stad heeft een zwaar te kort aan taxi’s en zijn bij een bestelling niet betrouwbaar; ze komen niet opdagen of vragen opeens heel veel geld. Maar Joe stond er, met zijn grijze pak en zijn chagrijnige hoofd. Hij zal ook niet veel nachtrust krijgen dezer dagen. Omdat ik zelf met drie uur slaap geen woord kon uitbrengen, was die nukkige chauffeur wel zo fijn. We hebben buiten ‘hello’ en ‘airport’ geen woord tegen elkaar gezegd.

Het vliegveld van Austin was geweldig, jankende country & western zanikte uit de speakers en veel, heel veel muzikanten van alle soorten en maten, allemaal doodmoe net als ik. Het is het meest kleurrijke publiek dat ik ooit op een vliegveld gezien heb: van graatmagere hipsters tot rondbuikige cowboys, van hiphop-gangs tot langharig heavy metal tuig. Na de lange security-rij schalde ‘Johnny Be Good’ van Chuck Berry keihard door de vertrekhal, helemaal te gek. De passagiers op de vlucht naar New York waren natuurlijk het allercoolste van iedereen. Daar scheidde het kaf zich van het koren en bleven alleen de hipsters, de soulzangers en de hiphoppers over.

De vlucht zat zo vol dat ik mijn rolkoffer tussen mijn benen moest houden, normaal was ik kwaad geworden, maar ik mocht blij zijn dat ik aan boord kon. Bij anderen was het erger, ik zag mensen met gitaren en keyboards op schoot, mensen die niet meekonden en de hele dag op het vliegveld moesten gaan wachten op de volgende vlucht met deze maatschappij. Maar iedereen was zo moe dat niemand klaagde of de puf had de purser knock-out te slaan. Die dame hield niet op in snerpend Amerikaans te vertellen dat we in een gloednieuw vliegtuig zaten en dat we ons nergens zorgen over hoefden te maken. Want het vliegtuig was zo nieuw dat er niets kon misgaan, en dat het er zo lekker rook, naar een spiksplinternieuw vliegtuig. Ze hoopte dat we ervan genoten, want het was de eerste keer dat dit vliegtuig met passagiers vloog, want het was een heel nieuw vliegtuig, yay! En dat om zeven uur in de ochtend... Je zou er maar mee getrouwd zijn. Toen ik uiteindelijk min of meer comfortabel in mijn stoel zat ben ik direct in slaap gevallen en werd pas weer wakker toen we gingen dalen. Waarschijnlijk was ik drie uur onder zeil.

Het is fijn om weer in New York te zijn, ik hou van deze stad; de energie, de mensen van over de hele wereld, de beleefdheid, het gillen van de sirenes van de brandweerauto’s, de geur van de metro die door de stalen roosters omhoog komt, het besef dat je in een stad bent waar je werkelijk alles kan kopen wat er op de wereld bestaat, waar alles geregeld kan worden wat je wilt, waar wereldpolitiek op het allerhoogste niveau wordt gevoerd.
 
Het is hier een stuk kouder dan in Texas. De bomen zijn nog zonder bladeren, het gras langs de snelwegen vanaf JFK naar Manhattan nog bruin. Maar de lente zit in de lucht, met vijftien graden is het best te doen met een jas aan. Bij aankomst bij het hotel herkende de portier me, dat was leuk, ik was al vier jaar niet meer in dit hotel geweest. En alles is hetzelfde als altijd. Dat voelt vertrouwd: ik weet waar de lichtknoppen zitten, wat er op het menu van de roomservice staat. Ik heb een uurtje geslapen en ben gaan eten met Martje, de agent van onder andere Justice, Dave Clarke, Erol Alkan, Boys Noize, Crookers, The Magician en noem ze maar op. Die is sinds jaren een goeie vriendin van me en natuurlijk hofleverancier van Rauw. Super om haar weer te zien.

Minder leuk was de sms van de KPN, dat ik zo snel mogelijk moest bellen met een nummer in Groningen want mijn telefoonrekening was inmiddels zo hoog dat ze het niet vertrouwen en me willen afsluiten. Helaas neemt er niemand op in Groningen. Alleen tijdens kantooruren is men daar bereikbaar, en nu ik hier in het weekend zit met een onhandig tijdverschil schiet het niet op. Het thuisfront gaat morgen voor me bellen, ik hoop dat het lukt. Reden is natuurlijk dat ik teveel aan heb laten staan en de data-roaming als een malle in de weer is geweest. Stom.

Het was St.Patricks Day gisteren dus veel dronken mensen in het groen gehuld op straat. Saint Patrick is de beschermheilige van Ierland, maar ik heb geen idee waarom iedereen in de Verenigde Staten zich zo laat gaan. Op de stoep viel een knap meisje van haar torenhoge hakken languit op de grond voor ons. Op een of andere manier lukte het haar om die val te vertalen naar een knap staaltje acrobatiek. Op een bepaald moment stond ze zelfs op haar hoofd. De Engelsen in mijn gezelschap complimenteerden haar: ‘You pulled that one off in a great way’. Dan merk je het verschil met Engeland en Amerika, ze werd woest: ‘I didn’t pull anything off!!!’ Vrij vertaald: ‘Daar redde je je goed uit’, ‘Ik heb helemaal niets uitgetrokken!!!’ We hebben haar maar laten liggen.

Terminal 5 waar Justice ging optreden was geweldig, het lijkt de perfecte plek voor hen. Het is er groot en hoog, en heeft een bepaalde smerigheid die past bij een concert als dat van hen. Ik heb even gedag gezegd backstage. Ze zagen er afgepeigerd uit van de nacht ervoor. Er was nog een feestje geweest na het eerste optreden in New York en dat was natuurlijk uit de hand gelopen. De zaal was ramvol met kids, ik denk dat de gemiddelde leeftijd 22 was. We kregen een balkon voor ons zelf op de derde verdieping, met een geweldig zicht op het podium en de kolkende massa onder ons. Dat was indrukwekkend en beangstigend tegelijk. Al die mensen die elkaar duwden, als een schaal met water op een boot tijdens een storm. Men was duidelijk té opgewonden voor wat er komen ging. Busy P draaide de boel warm en dat deed hij perfect, heel veel 70’s rockpop, van Yes tot Supertramp, en een vleugje modern, zoals Phoenix. Toen Justice begon met de ‘Star Spangled Banner’ live, vloog de vlam in de pan, zelden heb ik een publiek zo zien losgaan. Het hele concert bleven de handen constant in de lucht, meezingend met elk nummer, ook dus met alle nieuwe nummers. Tommie Sunshine en ander New Yorkse vrienden vertelden me dat ze al heel lang deze stad niet zo op zijn kop hebben zien staan.

Ik vond Justice ook heel erg goed en maakte me tijdens het concert steeds bozer om de berichten op twitter toen ze in Amsterdam optraden. Het zou 2006 geweest zijn, het decor zou hetzelfde zijn geweest, ze zouden niets live hebben gedaan. Wat een klinkklare onzin allemaal. Ik heb wat oude successen gehoord, maar helemaal niet veel en allemaal in een heel slim nieuw jasje. ‘We Are Your Friends’ is nauwelijks voorbij gekomen, een paar keer het woord ‘we’ en ‘friends’ en dat was het dan. Het decor was voortbordurend op wat ze eerder hadden, maar veel uitgebreider en de muur van Marshall versterkers bleek state-of-the-art led schermen. Bij elk nummer was het toneelbeeld totaal anders, echt imponerend. Was de show in Amsterdam dan zo anders? Of waren het mensen op twitter die de muziek gewoon niet goed vinden? Of last hebben van de Amsterdamse arrogantie? Het is zo makkelijk om het bevooroordeeld af te branden, maar tegelijk zo onterecht. Dat nieuwe album is denk de grootste uitdaging die ze in hun carrière zullen meemaken. Een tweede album maken na een eerste mega succes is het moeilijkste wat er is. Ze hebben zich afgeschud van het oude muzikale stempel en de inspiratie gehaald uit 70’s rockpop, dat is gewaagd en een briljante zet. En live? Ja, heel veel was live, je kon alles zien vanaf de zijkant van het balkon. Grote duim naar beneden voor iedereen die Justice heeft lopen afbranden, ik ga jullie voortaan met een flinke korrel zout nemen.

Na het concert zijn we de kleedkamer in gegaan. Iedereen was heel blij ons te zien, het was er super gezellig. En super rokerig, want het zijn natuurlijk Parijzenaars, er moet zoveel mogelijk gerookt worden. Ik werd uitgenodigd voor de afterparty maar was ondertussen zo moe en tipsy dat ik onderweg besloot niet te gaan en een nacht goed te slapen. Dat werden weer vier uur, zelfs met een slaappil.