ESNS12: Lafaro: Belfast post-hardcore met handicaps

Band schiet zichzelf in de voet

Ingmar Griffioen ,

De voortekenen voor het optreden van Lafaro in Vindicat zijn niet best, ondanks een beste soundcheck door de gitaarroadie. Er staat een stoel op het podium met een kussentje ernaast en zanger-gitarist Jonny Black komt op krukken op. Het kussentje is voor zijn voet, waarvan alleen wat beduimelde tenen onder het gips uitsteken. Humor heeft hij wel, hij complimenteert de Nederlanders met hun land: 'So much better than where we're from. Belfast is a fucking shithole, more like a minefield.'

CONCERT
Lafaro, Eurosonic, Vindicat, 12 januari 2012

MUZIEK
Furieuze post-hardcore, punkrock en rock 'n roll. Helmet en Shellac zijn geen gekke referenties.

PLUS
Vanwege de gebroken voet van Black (als we zijn matig verstaanbare Iers correct ontcijferd hebben) kon de groep niet naar Nederland vliegen. Dus gingen de Lafaros met de bandbus, wat ze twee dagen kostte en nu terecht applaus oplevert. De bassist begint in Vindicat aan zijn tweede show met de band, maar als Black dat niet halverwege gemeld had, was het bij niemand opgekomen. Nee, aan de instelling zal het niet liggen. Die drummer is niet van de wijs te brengen. Geen clicktrack, gewoon knalhard in de maat blijven rammen in een bizar tempo. Zoals John Stanier zo belangrijk was voor Helmet, zo essentieel is de geweldenaar voor dit kwartet. Lafaro is ook best wel een strakke band.

MIN
Normaliter dan, want vanavond gaat het al in het tweede nummer mis met de gitarist. Aan zijn gehaaste bewegingen en hopeloze gelaatsuitdrukkingen af te leiden, ligt het aan de kabel en valt het niet met een hele serie nieuwe kabels en ander gefrunnik op te lossen. En binnen twee nummers evenmin. De rest van de band speelt daar professioneel overheen, maar het versterkt het rommelige karakter alleen maar. Wat ook niet helpt is dat Black veel praat en daarbij dus ook nog eens zo goed als onverstaanbaar is. Niet bepaald een compromisloze no nonsense aanpak, waarbij de harde muziek van de Noord-Ieren wel gebaat zou zijn.

CONCLUSIE
Het Helmet adagium, simpel doch strak, gaat ook voor Lafaro op. In sommige tracks dan, want net als op de sterke debuutplaat "Evil Meat" schiet de band op het podium wel wat veel kanten op. Post-hardcore met gemene breaks is een ding, dat mengen met punkrock en rock 'n roll is een keuze. Je kunt het ook niet doen. De drummer kan natuurlijk niet aan Stanier tippen, maar Black is wel een betere zanger dan Page Hamilton. Of hij ook een betere frontman is, zullen we toch zonder gips moeten beoordelen. Op basis van het album geven we de band graag nog een kans. En laten we eerlijk zijn: die andere razende Noord-Ieren van And So I Wacht You From Afar… kenden ook wat technisch malheur op London Calling en speelden vervolgens anderhalf festivalseizoen podia aan gort.

CIJFER
6,5