3voor12 Den Haag: Een blik achter de schermen bij Michel Behre van Crossing Border

“Ik mis in Den Haag een consistente langetermijnvisie”

Vera de Jonckheere ,

De twintigste editie van het Crossing Border Festival vindt dit jaar plaats van 15 tot 18 november. Na maandenlange intensieve voorbereiding is Den Haag klaar voor het grote jaarlijkse cultuurevenement. In 1993 begon Louis Behre in een kraakpand met muziek en literatuur omdat hij niet kon kiezen. Het bleek te werken: “Omdat al die muzikanten graag een boek zouden schrijven en die schrijvers ervan dromen zanger te zijn.”

Den Haag gonst van de gespannen verwachting. In het zenuwcentrum aan de Weimarstraat oogt Michel Behre niettemin als de rust zelve. In de vier jaar dat hij samen met zijn vader de verantwoordelijkheid draagt voor het Crossing Border festival heeft hij geleerd zich niet alles aan te trekken en niet meer wakker te liggen van tegenslagen. Het festival ontrolt zich dit jaar op drie plaatsen; naast Den Haag worden ook Antwerpen en Enschede overstroomd met een keur aan internationale schrijvers en musici die op verrassende wijze over de grenzen van hun métier heenkijken.
 
Michel Behre over de keuze voor deze twee steden: “Voor Antwerpen is het de vierde editie. Mijn vader woonde er enige tijd en vond het toen niet meer dan logisch om ook daar een Crossing Border editie te beginnen. Intussen woont hij weer in Den Haag, maar hij is nu regelmatig in Enschede om de eerste editie daar te organiseren. Met Enschede bedienen we Oost-Nederland en onze oosterburen. Voor hen is de Randstad net een stapje te ver. De drie steden zijn mooi met elkaar in balans: voldoende afstand, niet in elkaars vaarwater. Bovendien is het voor de internationale artiesten die we ontvangen ook plezierig dat ze niet uren in het vliegtuig zitten voor één optreden van een uur, maar in dezelfde context ook nog andere steden kunnen aandoen. De uitbreiding vonden we een goede stap, maar vormt geen doel op zich. We zijn niet van plan om de formule tot een soort franchise te maken.”
 
Behre heeft voor deze editie wel een aantal persoonlijke highlights op het programma staan.“Ik verheug me op de komst van Viv Albertine, de oud-Slits punker, die werkelijk overloopt van talent en de hele historie van de punk in zich draagt. Zij is een geweldig gitarist, maar komt dit keer vertellen over haar binnenkort te verschijnen boek. James Fearnley van The Pogues is ook een aanrader. Verder zie ik, als fan, uit naar Punch Brothers met zijn crossover van bluegrass en popmuziek. Het is natuurlijk fantastisch om een headliner als Michael Chabon te hebben. En onze eigen Wim de Bie, Bart Chabot en Peter Buwalda: veelzijdige topmensen die bij de signatuur van Crossing Border passen. De laatste komt overigens uit Enschede waar hij dus ook optreedt.”
 
Mooie bijkomstigheid is dat lokale ontdekkingen uit de drie steden ook in andere steden geïntroduceerd kunnen worden. Daarnaast krijgen de steden toppers op bezoek die er anders de weg niet zouden vinden. Zo wijdt de regionale Twentse pers opgetogen artikelen aan de komst van grote Hagenaar Wim de Bie. In Den Haag zijn de vrijdag en de passe-partouts intussen uitverkocht. “Daarmee zijn we natuurlijk erg blij. Veel festivals beginnen de recessie aan den lijve te ervaren." Crossing Border is opgenomen in het Kunstenplan 2013-2016. Welke ontwikkeling staat voor ogen? “De tijden zijn veranderd, maar Crossing Border blijft in essentie zoals het nu is. We willen ons de komende tijd wel buigen over de opzet qua verhoudingen. De zeer dichte programmering van artiesten met incidentele, immense trekkers als The National (die in 2010 voor je reinste fileleed zorgde) zullen we kritisch beschouwen. Misschien iets meer ‘underground’? De balans tussen muziek en literatuur dienen we te waarborgen, we willen een intiem festival blijven met accent op de inhoud.”
 
Is ‘Den Haag’ net zo blij met Crossing Border als artiesten, bezoekers en organisatoren? “Een paar goede initiatieven van ons bestaan, tot spijt van velen, niet meer. Het Voorwoord had meer steun verdiend, maar is na vijf edities verdwenen. Hetzelfde geldt voor het Walk The Line Festival dat ook ophoudt, terwijl het volop in de lift zat. Ik mis in Den Haag een consistente langetermijnvisie.”
 
Hoe loopt de samenwerking tussen vader en zoon Behre? “Achter de schermen liep ik natuurlijk al langer mee. Zo ontdekte ik ook dat mijn hart hier lag en minder bij werken in het ziekenhuis (Michel studeerde geneeskunde, red.). We zitten voor 95% op één lijn; als Louis met zijn twintig jaar ervaring mij adviseert over organisatorische dilemma’s, ben ik vrij snel overtuigd. Hij is door schade en schande wijs geworden.  Ik ga graag met dit werk door en ik ben volop bezig iets nieuws te ontwikkelen in de sfeer van technologie en maatschappij: Border Sessions. Het is een uitdaging om aan dit onderwerp, dat veelal vanuit een zakelijke invalshoek wordt benaderd, nu een artistiek-inhoudelijke Crossing Border-draai te geven.” Michel Behre is erg blij met de komst van non-fictie auteurs als Andrew Keen en Robert D. Kaplan die hun visie geven op internet en samenleving. Alexander Klöpping is er natuurlijk ook als gast.
 
Hoe ervaar je het Crossing Border Festival zelf en the day after? “Je ontmoet geweldige mensen - met slechts een enkele lastpak ertussen - met wie je vrij intensief optrekt en naar de andere steden reist. Wanneer dan na een jaar van voorbereiding het festival in een flits aan je voorbijtrekt en de dag erna iedereen weer naar het volgende onderdeel van zijn/haar agenda vertrekt, val ik wel even in een zwart gat. Dat is afkicken, ja.”