De broer van Brent Hinds stierf in december bij een jachtongeluk. De zanger-gitarist van Mastodon schreef er het nummer The Sparrow over en de Amerikaanse metal-band droeg de albumtitel en titeltrack The Hunter op aan de overleden Brad Hinds. Niet zo gek als je bedenkt dat het vorige studioalbum Crack The Skye een hommage was aan de zuster van drummer Brann Dailor, die op 14-jarige leeftijd zelfmoord pleegde. 3VOOR12 spreekt met gitarist Bill Kelliher over het vijfde studio-album. The Hunter staat nu op de Luisterpaal.

Mastodon is nooit vies geweest van hard werken. De band uit Atlanta, Georgia heeft zich met ruim tien jaar tourarbeid in het spoor van steeds grotere bands en met vijf langspelers en twee EP's wereldwijd opgewerkt tot de heavy Champions League. Mastodon geldt inmiddels zelf als hardcore- en progmetal-gigant en stond deze zomer als headliner op Rock Am Ring, Graspop, Roskilde, het Sloveense Metalcamp en twaalf Europese edities van Sonisphere.

Na wat zij-projecten en een live-album liepen vanaf begin 2011 de verwachtingen hoog op voor de nieuwe cd. The Hunter kwam ongewoon snel tot stand en staat wederom vol complex riff-werk, maar is minder proggy en bedacht dan voorganger Crack The Skye. Bovendien bevat The Hunter geen epische tracks van ruim tien minuten meer. Het artwork is een apart verhaal van houtsnijwerk en zelfs de making of de albumteaser zou het als videoclip niet slecht doen. Check de clip van Black Tongue voor meer over het ontstaan van het artwork.

Jullie hadden eigenlijk maar weinig tijd voor The Hunter?
"We hebben de plaat opgenomen net voor we in juni aan een lange Europese tournee begonnen. Maar we kregen het net niet af, dus toen we na twee maanden thuis kwamen moesten we de mixen nog horen. We kregen precies één week om de opnames te luisteren en de laatste wijzigingen door te voeren. Er stond veel druk op, maar we werken blijkbaar goed onder druk. Het was onze makkelijkste plaat tot nu toe."

Een gevalletje slechte planning?
"Niet echt. We doen veel naast Mastodon. Ik speel in een andere band en Brent ook. Toen we na lange tijd weer bijeenkwamen, bleek dat we maar anderhalve maand hadden om op te nemen voor we op tour moesten. Ik dacht dat het niet ging lukken, dat we te onvoorbereid waren, maar de andere leden overtuigden me. Achteraf bezien was het goed zo, anders had de plaat nooit dezelfde spontaniteit gehad. We hebben alles heel impulsief geschreven en opgenomen. Ik heb een studio gebouwd in onze oefenruimte en daar hebben we 50 procent van The Hunter opgenomen. We hebben de plaat eigenlijk bovenop de drum-basis geschreven. We begonnen een track door de drums neer te leggen en gooiden daar de riffs overheen."

Brent Hinds zei onlangs dat het maken van de albums Blood Mountain en Crack The Skye te lang duurde. Jullie kozen na vier conceptalbums bewust voor een andere aanpak?
"We zijn nu natuurlijk ook een paar jaar ouder. Maar Crack The Skye was zo'n diepe, emotionele plaat met erg lange nummers, die erg zwaar was om te schrijven. Het album reflecteert wat de band toen doormaakte; het was een emotionele achtbaan en Brent belandde in het ziekenhuis." (Hinds kreeg zware klappen toen hij na de MTV Awards de bassist van System Of A Down lastig viel, IG)

Wat was het uitgangspunt voor The Hunter?
"We wilden op de nieuwe plaat terug naar de basis, naar de roots van onze sound. En we wilden gewoon een plaat schrijven zonder enige bagage, concept of de verhalen die ons altijd vergezellen. Niet weer een diep en zwaar album, dit is meer een 'Mastodon fun record'. Het is korter, gelukkiger en concreter; we komen op The Hunter sneller ter zake. Het moet ook fun worden om dit live te spelen. Crack The Skye spelen was op een gegeven moment echt niet leuk meer. Het was alsof je naar een erg lange speelfilm zat te kijken, een enorme productie. Daar wilden we ook vanaf; het moest simpeler."

Hoe kwamen jullie bij producer Mike Elizondo terecht? Waren jullie gecharmeerd van zijn productie voor het Avenged Sevenfold album?
"We wilden een ander geluid en dus een andere producer. Om eerlijk te zijn zocht Mike Elizondo ons op. Hij wilde al met ons werken sinds Blood Mountain en hij bleek absoluut de juiste man. Mike is een stuk jonger en we hadden meteen een klik. Hij kwam naar Atlanta voor onze repetities, was erg enthousiast over wat we al hadden en nam zelf ook veel ideeën en een goede vibe mee. We wisten al dat hij een goede producer was, maar het is minstens zo belangrijk dat je ook een klik hebt. Werken met hem voelde als een grote hap met frisse lucht."

Je noemt dit een minder zwaar album, en meer fun. Toch suggereert de inspiratie voor de albumtitel anders.
"Dat is meer ter nagedachtenis aan Brents broer, die gedood is tijdens zijn favoriete bezigheid: jagen. Maar er zit geen grandioos verhaal en concept achter dit album. We wilden gewoon lol hebben en verdomme een album schrijven zonder alle extra bagage."