"Kijk, vroeger stonden daar schapen. Nadat die werden verkocht, hebben mijn oom en ik het opgeknapt, en sinds mijn zestiende maak ik hier muziek", wijst Wout Kemkens, gitarist/zanger van Shaking Godspeed, in de schuur van zijn ouders. Met aan de muur een breed scala aan soft-erotische prints, concertaffiches en posters van onder andere Nirvana en Red Hot Chili Peppers heeft het diep in het Achterhoek verstopte hok meer weg van de kamer van een opgeschoten puberjongen dan van de repetitieruimte van een gruizige rock-'n-rollformatie, maar schijn bedriegt.
De 'Magic Barn', zoals het kot liefdevol wordt genoemd, heeft een illustere geschiedenis. Niet alleen diende het hok jarenlang als uitvalsbasis van The Bloody Honkies, de vorige band van Wout, ook is debuutplaat Awe van Shaking Godspeed dat deze week uitkomt op Suburban Records hier opgenomen.

Vanavond perfectioneert de band haar set voor de cd-presentatie, die aanstaande donderdag plaatsvindt in het Nijmeegse Merleyn. Na uitvoerig het outro van een nummer te hebben besproken, pakt Kemkens enkele biertjes en ploft hij op een versleten leren bank neer naast drummer Maarten Rischen en bassist/organist/zanger Paul Dierssen. 
"Een half jaar geleden waren we echt nog een jamband", begint Rischen. "We rekten nummers op tot ellenlange improvisaties en keken wel waar het schip strandde. Nu doen we dat niet meer, we willen niets aan het toeval overlaten."

Maakte die improvisatie jullie muziek niet juist heel spannend?
MR: "Natuurlijk, maar het blijft lullig als het verkeerd gaat."
WK: "Het was vaak nogal rommelig. Hoewel dat zijn charme had, zijn we toch vooral liefhebbers van goede liedjes. En ook een strak georganiseerde show heeft zijn charmes. Vergeet bovendien niet, de nummers van de plaat speelden we in die jamtijd wel al, maar dan in een andere vorm. Door dat experimenteren weten we wel wat nu het beste werkt."
PD: "Godspeed bijvoorbeeld was oorspronkelijk alleen die trashy riff, dat heeft zich ontwikkeld tot een echt liedje met een sweet poprefrein."
WK: "Ik kan me nog herinneren dat André [Dobben, de vorige bassist, red.] de baspartij inspeelde, die voegde een hele nieuwe dimensie toe: het refrein brak ineens open, en werd lekker poppy."

Met zijn zeven-achtste maat heeft het wel een exotischere maatsoort dan de gemiddelde pop.
WK: "Is dat zo? Dat wist ik eigenlijk helemaal niet. Ik heb geen enkele kaas gegeten van muziektheorie, ik verzin gewoon een riff. Dan vertelt Maarten me wel wat voor maatsoort dat is."

Dus je zoekt niet bewust dat experiment op?
WK: "Bewust muziek maken, dat heb ik nooit gedaan. Ik hou erg van rechttoe rechtaan rock-'n-roll, maar dat moet je af en toe wel combineren met rare dingetjes. Ik speel ook met best rare gitaarstemmingen, ik gebruik twee open stemmingen zoals bij bluesgitaar wel vaker voorkomt, een normale stemming, en deze random stemming. Dat is wel geinig, ik zal hem even laten horen." 

Kemkens springt op van de bank om zijn Telecaster te pakken. Wanneer hij hem aanslaat klinkt er een dissonant, wrijvend akkoord. Hij vervolgt: "Ik weet niet eens wat het precies voor stemming is. Day At The Office is ook erg onconventioneel, Maarten had een drumfill in zijn hoofd met een steeds veranderende maatsoort."
MR: "Ja, we wilden een soort rock-'nrollversie van prog maken, en dit kwam eruit: een soort The Mars Volta-idee."
WK: "We vinden het belangrijk dat onze muziek niet te makkelijk te definiëren is, dat we mensen verbazen en ze verder van het pad brengen. Zoiets kan met één klein momentje in een verder doorrockend liedje, of met een heel nummer. De verbijstering vind ik wel een vereiste van muziek."
MR: "Dat is onze bedoeling van de plaat en de reden dat we oneven maatsoorten hebben: we willen niet spelen op de verwachtingspatronen, op veiligheid. We hoeven niet eens een positieve reactie op te wekken, als het maar een reactie opwekt."

Draagt jullie plaat daarom de titel Awe, een combinatie van verbazing, respect en angst?
WK: "De titel kan misschien wat pretentieus overkomen, maar dat is onze bedoeling allerminst."
MR: "De officiële definitie is zoiets als: 'to wonder, but in a less joyfull way. For example to be fearfull or respectful.' Het kan inderdaad ook beangstigend zijn, het maakt hoe dan ook iets los."
WK: "Inderdaad. Aanvankelijk lazen we in negentig procent van de recensies dat ze er geen reet aan vonden, de overige tien procent vond het fucking goed."
MR: "Niemand ziet het als 'gewoon een bluesrockplaatje', en dat is het ook niet. Het is een goede afspiegeling van de soms wat moeilijke manier van denken die we hebben. Awe is de reactie die dat uitlokt."

Hebben de teksten daar ook mee te maken?
WK: "Over het algemeen schrijf ik over hoe mijn realiteit en die van anderen samenkomen of juist botsen, en hoe ik tegen andermans levenswijsheden aankijk. We're Under Attack, So I've Heard is bijvoorbeeld geschreven nadat ik 's avonds tijdens de Vierdaagsefeesten door Nijmegen liep. Opeens werd ik paranoïde en kreeg het gevoel dat er 'iets ging gebeuren'.
Later, tijdens de verkiezingsperiode, werden er allerlei films getoond, waaronder die belachelijke van Rita Verdonk, waarin ze waarschuwt voor allerlei alledaagse gevaren. De tekst van We're Under Attack is een karikatuur over de paranoia die de media en politici je proberen aan te praten.
Day At The Office is gewoon de uiting van frustratie op dat moment. Een week daarvoor speelden we op Gideon, een festival waar allerlei gasten buiten de maatschappij leefden. Ze hadden overal lak aan en deden zonder riolering en elektriciteit. Die tekst is uit bewondering voor zulke gasten geschreven en de losse insteek en vrijheid die zij hebben."

Awe verschijnt op Suburban Records. Het album is tijdelijk te luisteren op de Luisterpaal van 3VOOR12 en wordt donderdag 28 oktober gepresenteerd in Merleyn.