Wie ze een beetje kent, weet dat er binnen Yuck best wat extravagante types rondlopen, misschien zou je hier en daar zelfs het label 'geniale gek' mogen gebruiken. De verwachting is dan ook dat het gaat knallen en zo vaak en hard mogelijk ontsporen.

GEZIEN:
Yuck op London Calling, grote zaal Paradiso, 13-11-10

MUZIEK:
Shoegaze indiepop met flarden noise. Op de MySpace staan een aantal best sterke liedjes, die uitdragen dat deze band potentie heeft. De truc is natuurlijk om dat ook live over te brengen.

PLUS:
Dat laatste nummer voldoet zeker aan de verwachtingen. Een treiterig langzame opbouw van minuten die, juist als het geduld tot het uiterste is opgerekt, heerlijk tot uitbarsting komt met overstuurde gitaarsolo's die er net een heel klein beetje naast zitten. Schitterend...

MIN:
...Ware het niet dat alles daarvoor eigenlijk een veel te lange, saaie aanloop naar dat laatste nummer is. Waar is de bezieling? Waar zijn de ideëen? Wat gebeurde er met de geniale gekte en maniakale geluidsmuren? De zang is te vaak te slecht, de houding laks en gewoon niet boeiend. Frontman Daniël Blumberg liet al eerder zien leuk te kunnen tekenen, maar mag de pen wat vaker buiten de lijntjes laten komen. Dit was saai en ongeïnspireerd.

CONCLUSIE:
Het materiaal van Yuck heeft potentie, jammer dat we daar vanavond helemaal niets van terughoren. "What a good, good time. You're a lovely crowd but this was our last song." Optimistische woorden van gitarist Max Bloom, plichtmatig uitgesproken zonder enige overtuiging of enthousiasme. Het publiek praat er dwars doorheen.

CIJFER:
5