Pittig dilemma. Mag je het in een recensie hebben over de schitterende verschijning van 'girlband' Warpaint, of doe je de muziek daarmee hopeloos tekort? Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijk wel. Feit blijft dat op de redactie weer een ouderwetse Spice Girls discussie woedt: "Ik vind die bassiste het leukst!"

GEZIEN:
Warpaint, kleine zaal Paradiso, 13-11-10

MUZIEK:
Dromerige post-punk met weids uitgesponnen gitaren die je samen met de folky zang onherroepelijk de muziek in zuigen.

PLUS:
Van de eerste tot en met de laatste tel, Warpaint is ver-schrik-ke-lijk spannend. De liedjes van debuutplaat The Fool - goed voor een gegarandeerde plek in de eindejaarslijst - staan bol van de slimme vondsten: ijle zang- en gitaarpartijen met verrassend funky bas- en drumpartijen erachter; waanzinnige tempowisselingen die even strak als onverwachts zijn en een van de spannendste intro's van het jaar: Composure begint met een meerstemmig gezongen hymne, op het kinderlijke af, die zich onder je huid nestelt en daar blijft kriebelen tot abrupt een totaal andere lijn gekozen wordt. Dat alles met meer intensiteit dan op plaat, zonder dat het broeierige karakter verloren gaat.

MIN:
Haters zouden het vals kunnen noemen, het merendeel vanavond houdt het waarschijnlijk bij 'charmant rammelend'. Inderdaad was de (samen)zang niet altijd spot on. Een klein schoonheidsfoutje dat het totaalplaatje eigenlijk alleen maar spannender maakt. Niks van aantrekken dus.

CONCLUSIE:
God, wat is het fijn als een band niet alleen aan de verwachtingen voldoet, maar die verdoemme keihard kleineert. Warpaint plaatst zichzelf halverwege de zaterdagavond zeer nadrukkelijk in de hogere echelons van de London Calling erelijst. Deze act ga je de komende zomer heel, heel veel terugzien. Wat je ook denkt na deze recensie, het was toch nog net iets beter.

CIJFER:
9