Na wat inleidende, fragmentarische beschietingen (of: losse flodders) vuurt Trumans Water vanaf de tweede song voluit. De rest van de set zijn de Californiërs freaky en noisy als Sonic Youth, beuken ze met hardcore en grunge-power, maar ook met een jazzy aanpak. Ok, een beetje maf, dat wel.

GEZIEN:
Trumans Water, EKKO, Le Guess Who?, 26-11-2010

MUZIEK:
Indie en freakrock, post-hardcore en meer noisy spinsels met een jazzy stiel van vier redelijk geflipte dertigplussers uit San Diego, Californië.

PLUS:
De postcore en noiserock van Trumans Water is wat sloppy, alsof ze wat roestig zijn. Maar damn, die furieuze breaks hakken er goed in. De Sonic Youth-ende dissonantie wordt bewust gezocht en is op smaak. De heren hebben lol - veel lol - van het soort dat jarenlange ervaring in het verdrijven van de verveling in de beslotenheid van de tourbus verraadt. De complexiteit is onvergelijkbaar, maar qua intensiteit raakt Trumans Water in de breaks en de gezamenlijke schreeuwzang zeker aan de Biohazard-achtige, New York Hardcore feel. Zoals Biohazard misschien zou klinken als ze eerst het conservatorium hadden bezocht en er na een jaar van afgetrapt waren.

MIN:
Het is zoals gezegd wat slordig, rommelig en het oogt ook erg nonchalant. Alsof het ze allemaal wel zal roesten en dat zal het waarschijnlijk ook. Verder valt er afgezien van de platte grappen weinig op de Amerikanen aan te merken, of het moet een voor de Golden State opmerkelijk gebrek aan coolness zijn.

CONCLUSIE:
Na zo'n anderhalf jaar pauze sloegen de Trumans terug met het nieuwe album O Zeta Zunis en ze doen ook op hun enige Nederlandse show nog altijd niet aan concessies. Naar het schijnt wil de platenmaatschappij van Sufjan Stevens het oude werk van Trumans Water rereleasen en dat lijkt ons alleen op basis van deze show al meer dan terecht.

CIJFER:
7,5

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.