The Knocks komt uit New York en heeft een geinig singletje gemaakt. Het heet Make It Better en heeft net zo'n aanstekelijk fluitmelodietje als Peter Bjorn & Johns Young Folks. Veel heeft het niet om het lijf, maar het is dansbaar en het blijft in je hoofd zitten. En dus stropen we de mouwen op en gaan we ervoor.

GEZIEN:
The Knocks, London Calling, kleine zaal Paradiso, 12-11-2010
 
MUZIEK:
The Knocks pakt aardig uit. Het podium staat vol apparatuur, waar gaandeweg het optreden steeds gretiger gebruik van gemaakt wordt, met wilde armzwaaien.

PLUS:
Ongeveer de helft van zijn energie steekt The Knocks in het opzwepen van zijn publiek. Dat is een investering die zijn geld opbrengt. Als dance act heb je het gelijk aan je zijde als de mensen dansen. Zo simpel is het. En dat doen ze in de kleine zaal. Wat heet: er wordt zelfs gecrowdsurft.
 
MIN:
The Knocks blijken het Amerikaanse Safri Duo te zijn. Je weet wel, de 538-versie van de Slagerij van Kampen. Lekker wild rammen op de elektronische percussie, nonchalante petsen als de barman in een Griekse badplaats op de bips van een Haags vakantiesletje. Dat beeld wordt nog eens versterkt door de visuals van bikinimeisjes. Het duo mixt disco, french house en eurokitsch, maar geen van de stijlen zit ze als gegoten. Alsof ze Daft Punk's Around The World gekozen hebben in een karaokemenu. Hun eigen hitje versnijden ze met de succesvolle maar nietszeggende slogan van The Killers (I've got soul but I'm not a soldier) en met Major Lazer monster hit Pon de Floor. B-Roc (goede electric boogie naam), de donkere van het duo, zingt ook, soms door een autotune, maar veel aandacht besteedt hij er niet aan.
 
CONCLUSIE:
Nogmaals: de zaal loopt aardig vol en The Knocks kan met een glimlach richting Manchester, waar morgen een dj-set met M.I.A. en Sleigh Bells op het programma staat. Maar de kans is klein dat deze jongens het op eigen kracht gaan redden.

CIJFER:
5