Strak rammelen met The Strange Boys

Texaans gezelschap rockt loom en soms gezellig

Tekst Anne Broekman, foto's Armelle van Helden ,

In tegenstelling tot wat hun bandnaam doet vermoeden, zien deze jongens er helemaal niet zo vreemd uit. Eerder doodnormaal, op het saaie af. Alleen de saxofonist springt eruit, maar dat is dan ook een meisje. In EKKO kan The Strange Boys rekenen op een warm onthaal, de zaal zit binnen de kortste keren zo vol dat het dringen wordt om een plekje te krijgen.

Texaans gezelschap rockt loom en soms gezellig

In tegenstelling tot wat hun bandnaam doet vermoeden, zien deze jongens er helemaal niet zo vreemd uit. Eerder doodnormaal, op het saaie af. Alleen de saxofonist springt eruit, maar dat is dan ook een meisje. In EKKO kan The Strange Boys rekenen op een warm onthaal, de zaal zit binnen de kortste keren zo vol dat het dringen wordt om een plekje te krijgen.

GEZIEN:
The Strange Boys, Le Guess Who?, EKKO, 25-11-2010

MUZIEK:
Gevarieerde gitaarmuziek die refereert aan garagerock en folk, met een vleugje Pete Doherty. We horen fijne gitaarhooks en loopjes, met een charmant valse saxofoon en gemompelde zanglijnen. Het gezelschap uit Texas rockt loom en gelaten, maar als je mazzel hebt een beetje gezellig. Hun nonchalante houding zou haast verhullen dat we met een hele strakke band te maken hebben, gedegen zou je bijna zeggen. Gelukkig maar dat ze stoned zijn.

PLUS:
The Strange Boys laat zich aan het begin van zijn meest charmante kant zien, met sterke liedjes die uitgelaten gespeeld worden. De band krijgt een warm onthaal van het EKKO-publiek, dat graag meedanst op de sixties swing. Uit de krakerige zanglijnen verrijzen de aanstekelijke refreintjes van ‘Be Brave’ en ‘Woe is You and Me’, waar het publiek met luid gejoel op reageert. Wat vooral opvalt, is hoe strak de band speelt, zonder dat het afdoet aan het rammelgevoel dat zo charmant is aan deze band.

MIN:
Naarmate de set vordert, lijkt ons geluk te keren. De gelatenheid sluipt erin en het lijkt alsof alle prijsnummers al aan het begin zijn weggegeven. De liedjes worden drammerig en de nonchalance die eerst zo fijn was, begint te irriteren. Ineens hebben we niet meer de relaxte, coole gastjes uit Texas voor ons, maar een stelletje verwende wietrokers die het allemaal wel best vinden.

CONCLUSIE:
The Strange Boys komt een heel eind met fijne schijnbaar rammelende liedjes. De muziek is origineel genoeg en fans van lo-fi gitaarmuziek kunnen hun hart ophalen bij het fraaie geplingel-plangel en de bijna zuivere koortjes. Wat zou het mooi geweest zijn als die muziek met net wat meer enthousiasme gebracht werd.

CIJFER:
7

Alles over Le Guess Who? op de speciale festivalsite.