The Gathering begon ermee en Within Temptation wist het met het meeste succes te exploiteren: de wisselwerking tussen een male grunter en een female vocalist. Rolo Tomassi gaat nog een stapje verder. Het lieftallige zingen van Eva Spence is van bedrieglijk korte duur en zij en haar broer James wedijveren wie van de twee de bruutste grunt heeft. Dit is een mokerslag in het gezicht van de indiepoppende London Calling-liefhebber en na een half uur Rolo Tomassi is het slagveld in de bovenzaal opmerkelijk leeg.
GEZIEN:
Rolo Tomassi, London Calling, kleine zaal Paradiso, 12-11-2010
MUZIEK:
Gemene, opwindend intense progmetal en hectische mathcore for the next jilted generation.
PLUS:
The Sheffield five kent geen genade en waarom ook? Nee die James staat er niet alleen voor de sfeerrijke synth-intro's en die Eva staat er niet voor haar lieve smoeltje of haar nachtegaalkeeltje. Broer en zus Spence blijken volleerde grunters en kwalificeren zich met Rolo Tomassi met overmacht als de hardste, meest intense en extraverte band van deze London Calling. Eva stampt, schreeuwt, nee krijst vanuit de punt van haar teentjes, deelt kopstoten en uppercuts uit aan een denkbeeldige vijand en toont zich een fascinerende en geloofwaardige frontvrouw. Rolo Tomassi's mix van metal, prog en math is hectisch, maar door de breaks goed te behappen en blaast het voorste deel van de bovenzaal leeg. Hoewel dat ook door de bangende en pogoënde jeugd kan komen. Het is voor velen onverwacht heftig, maar even geen correct indierockende of bedachtzame folkband is ideaal om zo'n London Calling-avond voor indutten te behoeden. Nog zo'n verademing: geen ondoordringbare rij fotografen voor het podium; ook die zijn weggeblazen.
MIN:
Ehm ja, als compromisloos, uit de toon vallend, gemeen, van de hak op de tak springen, of complexiteit als voorname minpunten gelden, dan scoren ze hoog in deze categorie. Maar dat geldt het niet per se, sterker: het valt bij Rolo Tomassi op bizarre wijze op de juiste plaats. Suffe synth-intro's staan wel op de zwarte lijst. Zinloze gilletjes ook.
CONCLUSIE:
Dit is geen act, geen op hype-maat gesneden pose, maar een levensstijl. Rolo Tomassi weet heel goed dat ze de hardste band van vanavond zijn, dat er bergen kids op hun muzikale hersenspinsels zitten te wachten. Ze afficheren zich bewust niet als indieband en zijn slim genoeg om ene Diplo in te schakelen voor dat langverwachte tweede album. Dat werkt. En op het podium nog zoveel beter. Rolo Tomassi draaft als een op hol geslagen kudde doorgesnoven buffels door die bovenzaal en kan nog wel even mee. Zeker als ze de - met zoveel ADHD-ego's in een band - onvermijdelijk lijkende bandruzies in de kiem weten te smoren.
CIJFER:
8
Alles over London Calling op de speciale festivalsite.