Het is nog vroeg op de avond, maar de kleine zaal is prima gevuld voor Race Horses. Debuutplaat Goodbye Falkenburg is veelzijdig en het publiek minstens zo. Zowel tienermeisjes als grijze koppen zijn benieuwd naar de Welshe band.

GEZIEN:
Race Horses, London Calling, kleine zaal Paradiso 12-11-2010
 
MUZIEK:
De vier heren van Race Horses gaan in de muziek alle kanten op. Net wanneer je het gevoel hebt dat je de psychedelische popliedjes met duidelijke Beatles- en Beach Boys-invloeden door hebt, gaat de band over op een ballad in het Welsh. Even later krijgen we een epos waar mathematische stoner en noise hand in hand gaan met een poprandje. En dan is de look weer compleet anders. Met de broek tot boven de navel gehesen zie je er nu eenmaal niet cool uit.
 
PLUS:
Welke stijl de bandleden ook aanpakken, ze doen het met vol enthousiasme. De samenzang is geslaagd en de teksten (in ieder geval het Engelse gedeelte) sterk. Ook op de sound valt weinig aan te merken, Strakke drums worden aangevuld met gedoseerde gitaar en de weergaloze bas in het laatste stuk zal menig stonerband jaloers maken.

MIN:
De invloeden van bijna alle nummers zijn vrijwel direct herkenbaar en daardoor is een eigen geluid ver te zoeken, wat het aantrekken van een grote fanbase lastig zal maken. Zo nu en dan zit de zang niet helemaal goed, wat zeker in een ballad geen fijne gevolgen heeft.

CONCLUSIE:
Zeer geslaagd zo aan het begin van de avond. Een echte London Calling band met veel enthousiasme. Het is door gebrek aan eigen geluid echter nog maar de vraag of we volgend jaar meer van deze band gaan horen.

CIJFER:
7,5