Na twee bands in de bovenzaal begint London Calling op de hoofddag aan het grotere werk met Good Shoes, een zeer Brits indiekwartet dat vier jaar later maar wat graag op reprise komt. En de start mag er zijn.

GEZIEN:
Good Shoes, London Calling, grote zaal Paradiso, 13-11-2010
 
MUZIEK:
Indie pop en waverock door vier schoolvrienden uit Londen. Op en top Brits en een tikje fel en cocky, met als meest opvallende noot het gepiel en de heldere synthesizerlijnen van de gitarist.
 
PLUS:
De aftrap van de London Calling-zaterdag in de grote zaal is veelbelovend. Met The Way My Heart Beats speelt het kwartet een erg sterke troefkaart uit. Zo doe je dat als opener in de grote zaal. De band heeft een redelijk doorsnee Brits indiegeluid, maar is ook niet compleet voorspelbaar. Die prog-achtige synthgitaarlijnen en dat bijna jazzy gepiel geven het een eigen smoel. Zanger Rhys Jones heeft lef, veel lef: hij springt en smijt in het slot met liefde ook zelf wat mee in de pit. Waarna Good Shoes toch maar mooi even op handen gedragen wordt.
 
MIN:
Zanger Rhys is sympathiek, maar niet direct het ideale middelpunt. Hij oogt nogal sloppy en zo klinkt zijn zang soms ook. Zeker die praatzang. Zijn stem verzandt soms in een nonchalant gebrom. Gas terugnemen na een vlot nummer of vier is doorgaans een goed idee. Zo niet bij Good Shoes, wat na dat totaal oninteressante vullertje nooit meer helemaal op lijkt te krabbelen. Versnellen in het laatste kwart helpt nog wat, maar de in de fles neergeslagen geest van de bezoekers komt er niet meer uit. Good Shoes is van goede wil, maar in het grootste deel van de set toch wat te saai.

CONCLUSIE:
Waarom staat Goed Shoes hier? Vier jaar na hun eerste London Calling en bijna een vol jaar na hun derde plaat? Het eerste en het laatste nummer zijn uitschieters om trots op te zijn, met de meeste songs daartussen win je nog geen knikkerpotje. Hoewel het met wat meer bezieling wel een stuk beter te verkopen zou zijn geweest.
 
CIJFER:
6

Alles over London Calling op de speciale festivalsite.