Michael Madsen werd bekend als psychotische amputator in Reservoir Dogs en mocht sindsdien rekenen op een gestage stroom zware-jongens rollen. Maar wat u misschien niet wist is dat deze ruwe Bolster een dichtende pit in zich herbergt. Hij is op Crossing Border om zijn dichtbundel "American Badass" te promoten.

Arme Micheal Madsen. Daar zit ‘ie dan met z’n dichtbundel waar hij jaren aan geploeterd heeft. Een boek vol met zijn overdenkingen en zielenroerselen waarmee hij eindelijk de monotonie van  het filmwereldje kan ontvluchten. Klaar om eens lekker op een podium te praten over de man achter de acteur.  Een avondje poëzie doen.

Maar daar zit Michael Madsen lelijk mis. Want daar is Michael Madsen natuurlijk niet voor uitgenodigd. Voor de man opkomt mogen we naar een filmpje kijken waarin Madsen met een knuppel zwaait. Madsen die op een piano vecht, Madsen met een motor en een pistool, Madsen die in de schaduw zijn ogen dichtknijpt tegen een onzichtbare zon. Dat is de man waar de zaal vol voor zit (en vol zit ‘ie). Iedereen zit te wachten op anekdotes  over Tarantino en oren afhakken. Over hoe hij ooit koffie over de borsten van Uma Thurman heeft gemorst of zich voorbereid heeft op een rol als seriemoordenaar met een midlifecrisis.

Het is een imposante man, breed, harde kaken, felle afwachtende ogen en een stem als de doodsrochel van een krokodil. Precies als in de film, zie je de zaal denken. Madsen staat in een lange Hollywoodtraditie van integere schurken. Mannen als Robert Mitchum en Mickey Rourke gingen hem voor in het neerzetten van keiharde kerels, die tegelijkertijd het vak van acteur verwierpen. Want acteren is niet mannelijk, en dat is Michael Madsen nou juist wel.

Mannelijkheid is het thema voor het gesprek. Na een klein gedicht waar niet te veel over wordt gesproken gaat het al snel over Madsen als Stoere Vent. Een onderwerp waar de dichter eigenlijk niet al te veel over kwijt wil, hij kent het onderhand wel. Jammer dus dat de interviewer daar juist over wil spreken. Madsen lijkt zijn gedachten alweer te verzetten naar iets anders. Een nieuw script, een aardig recept, een gedicht over hoe de knuisten van Steve McQueen in het maanlicht glimmen, we kunnen alleen maar gissen.
Op dat moment besluit de interviewer een oude quote voor te leggen. “Acting is not masculine, it’s something for sissies and faggots.” De schouders van de dichter/acteur rechten zich, de ogen vernauwen zich en een diepe steengroeve grom zwelt aan. “Dat zijn jouw woorden. Daar kan je maar beter op passen Je moet me niet dingen in de mond leggen.” Het lijf zwaait terug in de stoel, de kaak is gezet en de blik probeert te doden. We hebben nog en half uur voor de boeg.