Kurt Wagner (Lambchop) en Cortney Tidwell hebben op zoek naar vergeten liedjes de archieven van Cortney’s grootvaders platenlabel Chart Records doorgespit.  Het resultaat, uitgebracht onder de naam KORT, lijkt verdacht veel op ‘echte’ country. Aanstaande zaterdag staan ze op Crossing Border.

Was er een leuke opening te schrijven over een buitenlandse band met een Nederlandse naam? Waarschijnlijk, maar ik kon me er niet toe zetten. Soms is een bandnaam gewoon een aardige woordspeling op de voornamen van je voormannen. Als je ene voorman een vrouw is die Cortney heet en je andere voorman luistert naar de naam Kurt (wel een man), is de naam Kort nog niet zo gek.

Kort is een country-duo dat bestaat uit Cortney Tidwell (38) en Kurt Wagner (52), twee muzikanten uit Nashville die beiden met één voet in de wereld van country staan en met de andere een pad ver daar vandaan proberen te betreden.

Kurt Wagner onderzoekt al jaren met zijn band Lambchop de rekbaarheid van de begrippen pop en country. Het is altijd moeilijk om Wagners geluid te omschrijven zonder een gruwelijk muziekjournalistiek cliché over liefdeskind van artiest X en band Y te gebruiken, dus om u dat te besparen moet u zich maar cowboys in velours proberen voor te stellen. In een bar, twijfelend tussen een cocktail en pils.

Wagners fluisterende, bijkans wankele, maar warme stem zweeft tussen een verstilde snik en een goedmoedige sneer over teksten die elke definitieve karakterisering proberen te ontwijken. Speurend door hun albums struikel je over titels als ‘The Man Who Loved Beer’, ‘Women Help to Create the Kind of Men They Despise’ en mijn persoonlijke favoriet, ‘Soaky in the Pooper’. De joligheid wordt echter onderbouwd met een geluid zo boterzacht, zo donzig en behaaglijk, dat je al snel vergeet dat je naar een liedje luistert met de titel ‘Your Ass My Face’. Lambchop horen is vergeten.

Muziekgeschiedenis

Cortney Tidwell, veertien jaar jonger dan Wagner, betreedt de meer elektronische marges van Nashville. Het soort muziek dat een IJslandse electromuzikante in het Amerikaanse Zuiden zou maken, ongeveer. Met een countryzangeres als moeder, een talentenscout als vader en een platenlabelbaas als grootvader was Tidwell al onderdeel van Nashville’s muziekgeschiedenis voor ze haar eerste trommel kon vasthouden.

Na een succesvolle bijdrage van Wagner op Tidwells album Don’t Let the Stars Keep Us Tangled Up besloten het duo de archieven van Cortney’s grootvaders platenlabel Chart Records te doorspitten. Het resultaat klinkt zowel vertrouwd als nieuw. Kort lijkt verdacht veel op ‘echte’ country: weg zijn de ingenieuze lagen van geluid, weg zijn liederen met titels als ‘The Rise and Fall of the Letter P’. Gebleven zijn twee uitgesproken stemmen die een nieuwe vorm hebben gevonden.

Eenvoud

Op de daartoe aangewezen mediadag spreek ik per telefoon met het duo. De rollen lijken duidelijk: Wagner is de man van een duizendtal interviews, op zijn gemak om met een wildvreemde over de telefoon te praten over iets dat hij die dag al twintig keer heeft uitgelegd. Tidwell laat het graag aan hem over. Wagner: "Het is eigenlijk pure archeologie waar we mee bezig zijn. Het meeste van dit spul is gewoon vergeten. Een van de vele labels die hier in Nashville zijn opgericht en weer vergeten is. We hebben zo’n 500 uit de catalogus beluisterd om uiteindelijk op deze selectie te komen. Dat is overigens weinig methodisch gegaan. Gewoon luisteren en het middelmatige en het melige weg proberen te snijden."

Cortney Tidwell: "Eenvoud was voor ons het sleutelwoord. Deze nummers missen het vermoeiende zelfbewustzijn waar je tegenwoordig mee doodgegooid wordt." Gevraagd naar wat ze uiteindelijk hebben gevonden in de nummers die overbleven, blij ven beide vooral rond het woord ‘eenvoud’ hangen. Tidwell: "Eenvoud was voor ons het sleutelwoord. Eenvoud is iets dat je maar weinig aantreft in hedendaagse muziek. De eenvoud van oude nummers heeft iets oprecht naïefs. Deze nummers missen het vermoeiende zelfbewustzijn waar je nu mee doodgegooid wordt. Dat wilden we vooral uit de enorme hoop vergeten liedjes opdiepen."

Dat is natuurlijk mooi, maar het is tegelijkertijd toch ook kritiek op jullie eigen werk, met name wat betreft Lambchop? Een klein betrapt lachje. Wagner: "Misschien klopt dat. Maar dat maakt dit materiaal dan ook zo dankbaar, het stelt ons in staat dingen te doen die we in onze eigen bands niet mogen of kunnen. Deze plaat is meer old school dan wat je in onze stad tegenwoordig aantreft. We out-Nashville Nashville. Het beste bewijs? We maken deze plaat voor een Berlijns label en zullen deze plaat vooral voor jullie, Europeanen, gaan opvoeren."

Kurt Wagner en Cortney Tidwell spelen zaterdag tijdens Crossing Border in de Duitse Kerk, om 22.30 uur.