"Ik kreeg een belletje toen ik in Londen was, of ik wilde komen spelen." Het klinkt als een mededeling, James Vincent McMorrow werd immers pas deze week toegevoegd aan het programma, maar het is een grapje, realiseert de stil luisterende bovenzaal zich na een paar seconden. London, calling. Het is vandaag de dag van de meisjes op London Calling (Warpaint, Summer Camp, Lulu & The Lampshades), maar met James Vincent McMorrow hebben we ook een man met baard.

GEZIEN:
James Vincent McMorrow, London Calling, kleine zaal Paradiso, 13-11-2010
 
MUZIEK:
McMorrow komt uit Ierland en dat hoor je als hij praat, maar hij zou ook zomaar uit Wisconsin kunnen komen. Zijn verhalende sixties folksongs met tokkelgitaar doen denken aan Bon Iver, vooral doordat hij continu zijn kopstem gebruikt, al speelt hij wel minder met dynamiek dan zijn Amerikaanse collega.

PLUS:
Die stem is werkelijk prachtig breekbaar, maar veel zelfverzekerder dan wanneer hij praat. Het is zo'n tijd waarop mensen een eerste biertje pakken en even bijpraten, maar dat doen ze niet bij McMorrow in de zaal. Dat dwingt hij niet af met charmante babbels of andere poeha, maar gewoon met pure liedjes.
 
MIN:
In vergelijking met succesvolle Amerikaanse genregenoten zijn de liedjes van deze Ier net niet bijzonder genoeg. Zie bijvoorbeeld iemand als DM Stith, die ook in zijn eentje optreedt, maar meerwaarde creëert met loop pedalen. Zoiets zou McMorrow ook kunnen gebruiken, of iets anders dat de spanning wat breekt. De toevoeging van een bescheiden band zou zijn werk naar een hoger level kunnen tillen.
 
CONCLUSIE:
Acts die op het laatste moment ingevlogen worden willen nog wel eens stoplappen zijn, maar James Vincent McMorrow blijkt een aangename verrassing. Hij had graag nog wat langer willen blijven, maar zijn vliegtuig roept. In januari is hij terug voor Eurosonic.

CIJFER:
7