London Calling is nu niet direct gezegend met geweldige openers de laatste jaren en dan zijn de ruziënde Amerikanen van Jaill ook nog eens net een tweede gitarist kwijtgeraakt. Dat hoor je er niet aan af, maar op het eerste oog heeft het trio het lastiger als openingsact.

GEZIEN:
Jaill, kleine zaal Paradiso, 12-11-2010

MUZIEK:
Uptempo garagepop en psychedelische rock met Kinks-, Nirvana- en surfreferenties uit Milwaukee, Wisconsin.

PLUS:
Vinnie Kircher heeft helemaal de goede strot voor het al drie albums en acht jaar rammelende oeuvre van Jaill. Het trio mist de 'wegbezuinigde' extra gitarist niet, is best ingespeeld en schakelt makkelijk tussen catchy garagepop en gejaagde rock. En ook een snufje surf zit in de koker, Jaill kan zo in het voorprogramma van Wavves.

MIN:
Verder dan dat reikt het ondanks de acht jaren ervaring nog niet. Jaill is te vaak als prettig wegluisterende garagepop. Het trio is nu eens The Black Lips, maar dan niet fel noch smerig genoeg voor de garagekids, en vaker een springerig indierockbandje. Jaill is echter ook niet lief en catchy genoeg voor de meisjes en het poppubliek. Muzikaal heeft het een te hoog niets-aan-de-hand-gehalte en dat is voor een set van 25 minuten geen aanbeveling. Een beetje meer spelplezier uitstralen was in die rap vollopende bovenzaal toch niet gek geweest. Vinnie Kircher kijkt ook geregeld alsof ie een drol onder die überfoute snor vandaan moet persen.

CONCLUSIE:
Terug naar de garage en oppoetsen of verruwen. En dan moet een goede vierde plaat er toch in zitten. Ook met drie man heeft de band het geluid goed voor elkaar en ook al ziet het er niet heel geïnspireerd uit, toch serveert Jaill ons als eerste gang geen onverdienstelijke hap.

CIJFER:
6,5

Alles over London Calling op de speciale festivalsite.