The deepest feeling or affection, dat is wat een heartstring is. Een direct lijntje naar het hart, dus. Een naam die niet helemaal op zijn plaats is. Vergis je niet: Frankie & The Heartstrings draait maar om één man, frontman Frankie Francis.

MUZIEK
Zomerse gitaarpop met een retro-nasmaak. Britser dan Britse invloeden als The Smiths en Blur. Gewoon rechttoe-rechtaan.

PLUS
Dat is precies waarvoor een aanzienlijk deel van het publiek naar Paradiso is gekomen. En ja, dat deel is voornamelijk vrouwelijk. En inderdaad, maar zelden ouder dan zestien. Is dat zo erg? Frontman Francis is niet de meest charismatische frontman, maar compenseert dat met de werklust en energie van een doorgesnoven blindegeleidehond. Ook de motoriek trouwens. Maar het werkt: zonder erom te moeten smeken gaan de handen op elkaar, golft de oude parketvloer als er gesprongen wordt en probeert het publiek mee te zingen met teksten die het niet kent. Dolle boel.

MIN
Er is één gebied waar Frankie en band wel heel opzichtig punten laten liggen: originaliteit. Alles klinkt hetzelfde, en je hebt het allemaal al eens gehoord. Zelfkennis? Waarschijnlijk. De enkele keer dat er eens iets anders geprobeerd wordt - een wat karig pianobruggetje of orgelsolo - kakt het tempo in en worden de instrumentale tekortkomingen (slordige bassist, onvaste drummer en piano van vlooienmars-niveau) van Frankies Heartstrings pijnlijk zichtbaar. Dan kan de drummer de geluidstechnicus wel op het podium blijven roepen, dat is helaas niet de oplossing voor alle problemen.

CONCLUSIE
Originaliteitsprijzen zullen ze er niet mee winnen, andere prijzen trouwens evenmin, maar Frankie & The Heartstrings bedient een behoorlijk deel van het publiek op haar wenken. Waar je best de nadruk op haar mag leggen. Een groot deel van de tekortkomingen wordt zo met de mantel der liefde bedekt, die helaas net een maatje te klein blijkt om alle foutjes aan het oog te onttrekken.

CIJFER
6